Powroty do Londynu są zawsze miłe, a szczególnie wtedy, gdy czekają cię dwa wieczory pełne teatralnych wrażeń …

Zawsze to powtarzam, w dobie tanich przewoźników i hosteli wyjazd na spektakl nie jest ekstrawagancją. Oczywiście, funt wciąż ma się dobrze i nie rusza go nawet zbliżający się wielkimi krokami Brexit. Dlatego lepiej nie przeliczać wydanych kwot na złotówki, bo mina zrzędnie. Jednak wydanie 30-50 funtów za przyzwoite miejsce na widowni na West Endzie to wcale nie tak dużo, porównując do tego ile kosztuje bilet na przedstawienie w dużych miastach, zwłaszcza w Warszawie. A w pakiecie otrzymujemy najczęściej znakomitych twórców i gwiazdy, czasem o miedzynarodowej sławie. Moje wyjazdy nad Tamizę planuję ze sporym wyprzedzeniem, więc koszty rozkładają się zwykle na kilka miesięcy. Zawsze czekam na promocje linii lotniczych (zaskakujące jak często się pojawiają) i nocuję w tej samej sieci hoteli, bo stali klienci często korzystają z promocji (np. 3 noce w cenie 2). Bilety teatralne na spektakl będący głównym punktem wycieczki kupuję zwykle z wyprzedzeniem. Na spektakle dodatkowe decyduję się tuż przed wylotem (i wtedy korzystam ze zniżek online) lub już na miejscu w Londynie. Zresztą, kupowanie biletów na West End to niezła gimnastyka, ale można je nabyć taniej, czasem przed oficjalną ofertą. Trzeba wiedzieć gdzie szukać (po majowej wizycie w Londynie zbiorę to w jedną publikację, może się przydadzą tym, którzy jeżdżą lub planują teatralne wypady nad Tamizę).

O miłości do teatru i pierwszej wycieczce na West End, gdy obejrzałam Romeo i Julię w reżyserii Kenneth Branagh z Richardem Maddenem i Lily James oraz przeniesiony z Broadwayu The Spoils z Jesse Eisenbergiem w roli głównej pisałam tutaj. Pierwszy wyjazd udał się tak doskonale, że – jak to się mówi – połknęłam bakcyla. Pewnie za chwilę ponownie pakowałabym walizki, ale sprawy osobiste wzięły górę. Odbijam sobie jednak w roku 2017. Na styczniony wyjazd wybrałam dwie duże sztuki w National Theatre – The Red Barn i Heddę Gabler (o nich poniżej). W maju wybieram się na Obsession z Judem Law w reżyserii Ivo van Hove. Pozostałe sztuki na 3-dniowy wyjazd jeszcze nie są zaklepane, na szczęście jest w czym wybierać (od Davida Tennanta w Don Juanie, poprzez Damiena Lewisa w The Goat, or Who Is Sylvia? z muzyką PJ Harvey, aż po Imeldę Staunton i Imogen Poots w Who’s Afraid of Virginia Woolf?). Czekam tylko na fajne oferty cenowe. W lipcu nie mogłam sobie odmówić zobaczenia najgłośniejszego spektaklu tego roku, czyli Hamleta z Andrew Scottem, który ku mojej uciesze powraca na kilka tygodni na deski londyńskiego teatru. Zaś we wrześniu obejrzę piękną Siennę Miller i Jacka O’Connella w sztuce Tennessee Williamsa Cat on a Hot Tin Roof. 

The Red Barn, Lyttelton Theatre London

Na ten spektakl wybrałam się z powodu obsady i uczciwie się do tego przyznaję. Nie miałam okazji poznać prozy Georgesa Simenona, choć w Polsce wyszło kilka jego kryminałów (La Main, na bazie ktorego powstał spektakl The Red Barn nie pojawił się w naszym kraju, a w Wielkiej Brytanii poprzestano na jednym wydaniu). Nie znałam wcześniej żadnej sztuki wyreżyserowanej przez Roberta Icke, wszak ten młody reżyser debiutuje w National Theatre. Jednak zetknęłam się w mediach z nazwiskiem Brytyjczyka po głośnej adpatacji 1984 George’a Orwella w londyńskim Almeida Theatre oraz w kontekście jego najnowszej sztuki – wysprzedanego do ostatniego fotela Hamleta z Andrew Scottem.

Akcja The Red Barn toczy się w amerykańskim Connecticut podczas bardzo mroźnej zimy 1969 roku. Donald Dodd (Mark Strong) i jego żona (Hope Davis) z parą przyjaciół wracają z przyjęcia. Na zewnątrz szaleje zamieć, która nie pozwoli wszystkim bezpiecznie wrócić do domu. Ray znika bez śladu. Donald otacza opieką zrozpaczoną narzeczoną przyjaciela – Monę (Elizabeth Debicki).

ciąg dalszy tutaj

Hedda Gabler, Lyttelton Theatre London

Nigdy nie byłam wielką fanką tej sztuki Henrika Ibsena. Hedda Gabler nie wydawała mi się intrygującą postacią centralną. Ot, świeżo upieczona, a już znudzona życiem małżeńskim kobieta, która rozrywkę odnajduje w manipulowaniu ludźmi z najbliższego otoczenia. Pewnie nie wybrałabym tej sztuki jako cel wycieczki do Londynu, ale tak się złożyło, że w National Theatre pod tytułem Hedda Gabler podpisywały się trzy osoby, które bardzo cenię. Po pierwsze: reżyserskiej próby przeniesienia dramatu na deski londyńskiego teatru podjął się Ivo van Hove. Ten najmodniejszy w środowisku teatralnym Belg, który obecnie pracuje głównie w Londynie i Nowym Jorku, był reżyserem głośnej sztuki Widok z mostu pokazywanej również na ekranach polskich kin (i również czekającego mnie w maju Obsession z Judem Law). Po drugie: Patrick Marber – jeden z najciekawszych brytyjskich dramaturgów, autor scenariuszy filmowych (między innymi: Bliżej) –  przerobił tekst Ibsena, by zabrzmiał on na scenie bardziej współcześnie. Po trzecie: tytułowa rola przypadła w udziale Ruth Wilson – zdolnej brytyjskiej aktorce, do której – powiem szczerze – przekonywałam się dość długo, aż w końcu polubiłam ogromnie za sprawą znakomitej roli w serialu The Affair.

ciąg dalszy tutaj