Kulturalnie Po Godzinach dużą wagę przywiązuje do aspektów wizualnych. Gdy jednak piękno idzie w parze z oryginalnością – radość jest podwójna. Twórcy filmowi na szczęście chętnie stawiają na estetykę swoich obrazów i to niezależnie od gatunku filmowego czy tematyki, którą podejmują. Dlatego o przykłady zapierających dech w piersiach kadrów filmowych wcale nie jest trudno. Dziś przedstawiamy Wam kilkanaście wizualnych perełek. Nacieszcie oczy!

A jeśli Wam mało – zajrzyjcie do poprzednich części wpisu klikając NACIESZYĆ OKO.

Paolo Sorrentino znów pracuję z autorem zdjęć do Wielkiego piękna, Lucą Bigazzim. Każde ujęcie jest tu skrupulatnie zaplanowane. Kadry wypełnione są precyzyjnie (np. na pierwszym planie Michael Cainea a w oddali kołyszą się bujane fotele, jakby ktoś przed chwilą z nich zszedł). W zachwycający sposób pokazane są sekwencje grupowych aktywności – marsz kuracjuszy w ręcznikach na zabiegi, rząd ludzi zażywających kąpieli w basenie. Nic też dziwnego, że większość z tych ujęć ozdabia medialne recenzje i publikacje dotyczące produkcji. Wyjęte z filmu i zatrzymane na papierze mogą stanowić odrębne dzieła sztuki. Muzyka w filmie – zarówno klasyczna, jak i pop – stanowi idealne dopełnienie wizualnej strony filmu.

W zrealizowanym z hollywoodzkim rozmachem i gwiazdorską obsadą Pentameronie pełno jest barokowej przesady, groteski, ironicznego humoru i makabry, zupełnie jak na Kaprysach – grafikach Francesco Goyi, które Matteo Garrone powiesił w pokoju jako inspirację podczas pracy nad filmem. Obraz włoskiego reżysera to estetycznie wysublimowana produkcja. Tu wszystko doskonale się komponuje – zdjęcia, bajkowa scenografia i kostiumy oraz muzyka. Te cztery elementy tworzą fascynującą na wielu poziomach baśniową opowieść, zachwycającą inscenizacyjnym rozmachem i malarskim zacięciem (nic dziwnego, Garrone zanim zajął się kinem, był malarzem). Gdy do tych elementów dodamy imponujące – prawdziwe włoskie lokalizacje (kręcono między innymi: na Sycylii, w Toskanii i Florencji) oraz znakomitą obsadę (cudowny Vincent Cassel i Toby Jones!) otrzymamy baśń lepszą niż niejedna pokryta brokatem i poprawna do znudzenia produkcja Disneya, w których każdy książę to honorowy gość, a każda księżniczka to olśniewająca piękność.

Dziewczynka z kotem na 108 minut przenosi nas w świat dziecięcej wyobraźni i uczuć. Jest to podróż sentymentalna i humorystyczna zarazem. Asia Argento umiejscowiła fabułę filmu w 1984. I niezależnie jak bardzo próbuje dystansować się od swojej bohaterki, to trudno nie połączyć faktów. Argento (rocznik ’75) w tymże roku miała 9 lat, czyli dokładnie tyle, ile Aria. Widać też, że wiele zapamiętała z lat osiemdziesiątych, bo udało jej się świetnie odtworzyć specyficzną, jakże kiczowatą stylistykę tych lat. W szkole królują kolorowe legginsy, spódniczki- lambadówki i jeansowe krótki rodem z teledysku Madonny Like A Virgin. Na nastoletnich głowach rządzi mokra włoszka, chłopcy jeżdżą na modnych w tym czasie deskorolkach, w szkołach ostateczne słowo zawsze należy do surowej nauczycielki, a rodzic może dać dziecku klapsa, jeśli uzna to za konieczne.

Crimson Peak: Wzgórze krwi to stylowy horror ubrany w XIX wieczny kostium i okraszony nutką wiktoriańskiego romansu. Choć akcja filmu Guillermo del Toro rozgrywa się zarówno na nowojorskich salonach, jak i na zamglonej, angielskiej prowincji, to właśnie ta druga lokalizacja zostanie widzom w głowach na dłużej. Zaprojektowana z ogromną skrupulatnością, wielka, wiktoriańska posiadłość staje się głównym bohaterem filmu spychając znakomitą obsadę (Tom Hiddleston, Mia Wasikowski, Jessica Chastain) na nieco dalszy plan. Trudno sobie wyobrazić lepszą scenerię spotkania żywych z umarłymi.

Elegancja to najlepsze słowo, które opisuje film Todda Haynesa, zarówno w kontekście podejścia do tematu lesbijskiej miłości, jak i w odniesieniu do formy. Na ekranie ożywa barwny Manhattan lat 50-tych, dzięki olśniewającym kostiumom Sandy Powell (Kopciuszek), pięknym stylizacjom (miękkie fale na włosach, czerwona szminka oraz nieodłączny papieros w wypielęgnowanej dłoni) oraz scenografii. Zachwycają zdjęcia autorstwa Eda Lachmana, który w mistrzowski sposób uchwycił smutek głównych bohaterek, kamerując je przez szyby skąpane w deszczu. W sferze wizualnej Carol wyraża tęsknotę za tym, co było – za stylową epoką i kinem, którego się już nie robi.

Wyceniane na $245 000 000 Spectre w sferze wizualnej przynosi znacznie więcej frajdy niż w sferze fabularnej. Jak zwykle sprawy służbowe James Bond załatwia na całym świecie. Tym razem za scenografię posłużyły górskie plenery Austrii, słoneczne pejzaże Maroka, zabytkowy Rzym i oczywiście rodzimy Londyn. Jednak ostatnia odsłona przygód agenta 007 będzie kojarzyła się głównie z Meksykiem, a to za sprawą imponującej pierwszej sceny kręconej w dniu Święta Zmarłych na tle parady kościotrupów. Za kamerą stanął znakomity operator Hoyte Van Hoytema (Interstellar, Ona, Szpieg), a muzykę do filmu skomponował pracujący uprzednio przy Skyfall Thomas Newman. Muzyczna czołówka należała do Sama Smitha, który wyśpiewał Writing’s On The Wall(piosenka napisana ponoć w 20 minut ma szansę przynieść Brytyjczykowi Oskara).

Bestsellerowa powieść Elizabeth Gilbert Jedz, módl się, kochaj dla wielu kobiet ma szczególne znaczenie. Niektóre traktują ją niemalże jak Biblię. Chociaż Ryanowi Murphy’emu udało się zachować terapeutyczną rolę oraz pozytywny przekaz książki to jednak film Amerykanina warto docenić wyłącznie za walory estetyczne. Plastyczność jego obrazu cudownie pobudza wyobraźnię. Zachwycające krajobrazy kolejno odwiedzanych przez bohaterkę Włoch, Indii oraz Bali zapierają dech w piersiach, aż ma się ochotę pakować walizkę.

Utalentowany pan Ripley to historia młodego chłopaka (Matt Damon), który ulega czarowi włoskiego dolce vita.  Reżyser filmu, Anthony Minghella, proponuje wycieczkę do słonecznej Italii lat 50-tych XX wieku, w rytmach jazzu i radosnego Tu Vuo’ Fa’ L’Americano. Scenografia, kostiumy i nastrojowa muzyka pomagają uchwycić niepowtarzalny klimat minionej epoki. Rewelacyjne zdjęcia, podkreślające piękno włoskich miast, są dziełem Johna Seale’a, zaś stylowa dekoracja wnętrz to zasługa Bruno Cesariego. Ważną rolę gra również ścieżka dźwiękowa łącząca elementy muzyki klasycznej (Jan Sebastian Bach) i jazzu. Niektóre piosenki do filmu wykonał sam Matt Damon.

Rozgrywka z gwiazdorską obsadą (Viggo Mortensen, Kirsten Dunst, Oscar Isaac), film oparty na prozie Patricii Highsmith najwięcej przyjemności dostarcza w dopieszczonej sferze wizualnej. Na cudownie naświetlonych zdjęciach Marcela Zyskinda plenery Aten, Krety i Stambułu wyglądają olśniewająco. Podobnie jak kostiumy ilustrujące klasę i szyk bogaczy z lat sześćdziesiątych.

Alejandro González Iñárritu wprowadza nas w artystyczny świat. Od kulis. Z kamerą krążymy po ciemnych i wąskich korytarzach (prawdziwego) teatru  St. James Theatre na West 44th Street. Zaglądamy do garderoby, do pracowni krawieckiej, wspinamy się na dach rozświetlony neonami Broadwayu, biegniemy za bohaterem po zatłoczonym Times Square. W uszach dudni perkusja Antonio Sancheza, który co jakiś czas niespodziewanie pojawia się w kadrze. Operator, Emmanuel Lubezki, niczym wytrawny tancerz kręci pokazowe piruety. Kamera szybuje wysoko w powietrze, tak że widzimy kontury teatralnej scenografii, wysoko zawieszone oświetlenie. Zazwyczaj jednak śledzi bohaterów – ląduje im na plecach, czy zatrzymuje się tuż przed samym nosem.

Wizualna strona projektu Ryana Goslinga jest znakomita. Spora w tym zasługa Benoît Debie, który stworzył imponujące, pulsujące emocjami kadry, zawieszone gdzieś pomiędzy jawą i snem. Neonowe barwy słusznie kojarzą się ze stylistyką filmu Spring Breakers,w którym Debie również staną za kamerą. Belgijski operator, który  ponoć niechętnie korzysta ze sztucznego światła, za wszelką cenę stara się wyłapać te momenty, w których światło pracuje w przestrzeni. Gosling w wywiadach wspominał jak wielokrotnie po zakończeniu zdjęć wspólnie z Debie dogrywał materiał. Siedzieli ukryci w trawie, rejestrując wszystkie szelesty, światła i głosy. Efekt wzrokowy wzmacnia klimatyczna muzyka autorstwa Johnny’ego Jewela.

Kino już niejednokrotnie udowadniało, że balet jest bardzo wdzięcznym filmowym tematem. Ale piękno i gracja balerin zazwyczaj idzie w parze z ciężką pracą, rywalizacją, a nawet cierpieniem, zarówno o wymiarze fizycznym, jak i psychicznym. Oba oblicza baletu świetnie obrazuje Czarny łabędż w reżyserii Darren Aronofsky’ego, a wizulana strona filmu z Natalie Portman i Milą Kunis w rolach głównych zasługuje na najwyższe pochwały. Zdjęcia autorstwa Matthew Libatique’a poprzez zawieszenie kamery niemalże na plecach Niny – bohaterki filmu, skrupulatnie dokumentują codzienność i jej zmagania na parkiecie oraz sali prób. Hipnotyzujące kadry powodują, że z łatwością zaciera się granica między snem a jawą i sprawnie budują mroczny klimat historii.

Debiutancki film Christoffera Boe zachwyca harmonią obrazu i dźwięku. Surrealistyczny obraz miłości uzupełniają piękne zdjęcia Manuela Alberto Claro (Melancholia, Nimfomanka). Niektóre kadry chciałoby się oprawić w ramy i powiesić na ścianie galerii. Z tego filmu pochodzi najsubtelniejsza i najpiękniejsza scena miłosna, składająca się z nieruchomych, ale dynamicznie zmontowanych zdjęć pięknej ekranowej pary (Nikolaj Lie Kaas i Maria Bonnevie).