Lata beztroskiej młodości masz już za sobą? Nieważne! Gwarantuję, że prezentowane poniższej filmy przypadną Ci do gustu.

Debiutująca reżyserka – Marielle Heller – zabiera nas w złote lata siedemdziesiąte, czasy hipisów i wolności seksualnej. Tylko jak z tej rewolucji seksualnej korzystać, gdy ma się piętnaście lat i dopiero odkrywa uroki fizycznej miłości? Minnie (Bel Powley), bohaterka uwielbia rejestrować swoje życie. Pisze, rysuje, a swoje przemyślenia na temat seksualności zapisuje za pomocą kasety magnetofonowej. Nie boi się eksperymentować, a swój pierwszy raz przeżywa z chłopakiem swojej mamy.

Choć The Diary of the Teenage Girl koncentruje się na życiu głównej bohaterki, to jednak w jej zwierzeniach echem odbijają się doświadczenia wszystkich kobiet. To, co przeżywa Minnie na ekranie może okazać się zaskakująco bliskie i znajome. Co więcej, filmowa opowieść pozbawiona jest wszelkich upiększeń. Historia nie idzie znanym schematem: od zauroczenia i wielką miłość, poprzez rozstanie, ponowne zejście, aż do pięknego I żyli długo i szczęśliwie. Zamiast miłosnych uniesień mamy tu buzujące hormony, niezaspokojony apetyt na seks i wielu partnerów.

Oparty na prozie Jeffreya Eugenidesa debiutancki film Sofii Coppoli opowiada o mrokach okresu dojrzewania. Pięć pięknych sióstr skupia na sobie uwagę młodych mężczyzn, którzy obsesyjnie gromadzą wszystkie dowody ich istnienia – z ulubionych płyt dziewcząt, zagubionych grzebyków i popękanych lusterek próbują odtworzyć ich sekretne życie. Dziewczęta pragną korzystać z uroków młodości, ale ich rodzice – gorliwi katolicy kontrolują ich życie. Izolują dziewczęta od świata, widząc zagrożenie w każdym chłopcu, który okaże najmniejszy ślad zainteresowania którąkolwiek z córek. Pozornie doskonałe życie rodziny zostaje zaburzone, gdy najmłodsza z dziewcząt usiłuje popełnić samobójstwo.

Przekleństwa niewinności to fascynująca filmowa opowieść, mroczna, pełna młodzieńczych obsesji i hipnotyzującego uroku. Bliska nie tylko tym, którzy mieli nadopiekuńczych rodziców.

Alfonso Gomez-Rejon sięgnął po książkę autorstwa Jessiego Andrew o nastolatku zakochanym w klasyce kinematografii. Zarażony miłością do kina przez ekscentrycznego ojca (Nick Offerman), Greg (Thomas Mann) ogląda filmy nałogowo wraz z kumplem Earlem (RJ Cyler). Wspólnie tworzą ich nowe, satyryczne wersje. W ten sposób z Clockwork Orange powstaje Sockwork Orange, a z Obywatela Kane – Senior Citizen Kane. W sumie mają ich ponad 40, kolejny projekt będzie szczególny, gdyż zostanie zadedykowany komuś wyjątkowemu. Ale najpierw matka Grega musi wymusić na chłopaku spotkanie ze śmiertelnie chorą na białaczkę koleżanką ze szkoły. Chłopak marudzi, wybrzydza, a przed Rachel (Olivia Cooke) wcale nie ukrywa powodu swojej wizyty (mama kazała!). Ale między nastolatkami niespodziewanie szybko rodzi się więź porozumienia.

Siła nagrodzonego na festiwalu Sundance filmu tkwi w jego mądrości. Pozornie jest to film o beztroskich nastolatkach, którzy zastanawiają się kogo zaprosić na szkolny bal albo z kim usiąść przy stoliku w czasie lunchu. Tą beztroskę stopniowo burzy choroba koleżanki. Nie oznacza to jednak zmiany tonu filmowej opowieści. Przecież z raka można żartować! Trzeba przyznać, że twórcy filmu operują dość ryzykownym poczuciem humoru, ale wcale nie chodzi im o rozśmieszanie widza. Wolą w żartach ukrywać życiowe prawdy.

Charlie – nieśmiały chłopak z problemami (Logan Lerman), wyobcowany outsider nie ma lekko w nowym środowisku. Nie pasuje do żadnej grupy. Pewnego dnia poznaje Patricka (Ezra Miller), jego przyrodnią siostrę Sam (Emma Watson) i resztę ich ekscentrycznej paczki. Charlie wreszcie czuje się akceptowany i zrozumiany, a nowi przyjaciele pozwalają mu zapomnieć o przykrych doświadczeniach z przeszłości. Niebawem okazuje się, że pozostali członkowie grupy też mają swoje tajemnice i słabości.

Film powstał na podstawie bardzo popularnej za oceanem książki Stephena Chbosky’ego pod tytułem The Perks of Being a Wallflower. Zresztą, to właśnie autor powieści stanął za kamerą. Opowieść o wyobcowaniu, pierwszym zauroczeniu i poszukiwaniu równowagi w świecie wzniesionym na wyjątkowo kruchych fundamentach podana jest w niezwykle przekonywujący sposób. Oczywiście reżyserowi trudno uwolnić się od licealnych stereotypów, ale trzeba przyznać, że historia poprowadzona jest z ogromnym wyczuciem, inteligencją i dużą dozą wrażliwości.

Joe (Nick Robinson) i Patrick (Gabriel Basso) mają po 15 lat i jak twierdzą, rodziców z którymi nie da się wytrzymać. Nic dziwnego, ojciec Joe (Nick Offerman) jest dość surowym rodzicem, którego jedyną metodą wychowawczą jest „szlaban”. Zdegustowany życiem, po śmierci żony wyraźnie nie radzi sobie z rolą ojca. Patrick mimo, że jest oczkiem w głowie swoich rodziców, czuje się w domu zaszczuty bezwarunkową miłością (ma nawet wysypkę, która jak podejrzewa, jest reakcją na zatroskanych rodziców). Chłopcy marzą, by wyrwać się z domu i zasmakować życia, takiego prawdziwego, męskiego. Po kolejnym szlabanie Joe wpada na szalony pomysł. Znajduje miejsce w lesie, w którym chłopcy budują dom i zamieszkują z dala od natrętnych rodziców. Jest jeszcze Biaggio (Moises Arias), o którym do końca nie wiadomo, czy równie nienawidzi swojej matki i ojca. W zasadzie niewiele o nim wiemy. Biaggio jest dość nieprzewidywalny, a towarzyszy nastolatkom tylko dlatego, że Joe bał się mu powiedzieć, żeby sobie poszedł.

Jednym zdaniem Vogt-Robertsowi udała się rzecz niemożliwa, zrobić z wielokrotnie przerabianego tematu filmową perełkę.Królowie lata to obraz kompletny, z dobrą historią, barwnymi postaciami i błyskotliwymi żartami.

Dope opowiada historię trójki licealnych geeków, sfiksowanym na punkcie hip hopu i BMX-ów:  Malcoma (Shameik Moore), Diggy (Kiersey Clemons) i Jiba (Tony Revolori – boy hotelowy z Grand Budapest Hotel) Pewnego wieczoru Malcom odkrywa, że w jego plecaku znajduje się tytułowy towar. Powinien zwrócić go właścicielowi, ale chłopak ma inny plan.  Tym samym szkolne perypetie naszych amigos ustępują miejsca gangsterskim porachunkom i samochodowych pościgom.

Jako osoba wychowana na czarnych brzmieniach nie mogłabym sobie wymarzyć lepszej muzycznej podróży sentymentalnej do lat mojej młodości. Produkcja, pod którą – jako producenci – podpisują się Forest Whitaker, Sean Combs i Pharrell Williams – to połączenie komedii o dojrzewaniu w 2014 roku z obsesją na punkcie hip-hopu z lat 90 – tych. Tętniący popkulturą lat film Ricka Famuyiwa  został doceniony przez publiczność tegorocznego American Film Festival we Wrocławiu.

Boyhood to bezprecedensowa produkcja w dziejach kina. Film można było nakręcić w krótszym czasie, aktorów postarzyć za pomocą makijażowych sztuczek, a dzieci zastępować innymi – młodszymi czy starszymi, w zależności od wymogów scenariusza. Ale Richard Linklater nie chce iść na skróty. Woli pokazać życie takim jakie ono jest z pierwszymi zmarszczkami i siwymi włosami, albo pryszczami. Takie podejście wymaga też sporej odwagi i zaangażowania ze strony ekipy aktorskiej, która nie boi się pokazywać na ekranie zmian w swoim ciele, związanych zarówno ze starzeniem się, jak i dojrzewaniem.

W centrum wydarzeń znajduje się Mason, który wspólnie z siostrą Samanthą i rodzicami zostaje zabrany w emocjonalną, transcendentną podróż przez lata dzieciństwa aż do dorosłości. W tle odbija się amerykańska rzeczywistość, zarówno polityczna (inwazja na Irak, atak na WTC, kampania prezydencja Baracka Obamy), jak i kulturalno-społeczna (Harry Potter, teledyski Lady Gagi, Facebook), zmieniająca się moda (fryzury, ubrania, gadżety) i muzyka (usłyszymy tu kawałki od Sheryl Crow Soak Up The Sun, Britney Spears Oops!… I Did It Again, po Gotye Somebody That I Used to Know).

Zwykle najpierw są randki, potem ślub, a na koniec na świat przychodzi dziecko. W Juno w reżyserii Jasona Reitmana ten porządek został celowo zaburzony. Najpierw jest przyjaźń między wyszczekaną i piekielnie inteligentną nastolatką Juno (Ellen Page) a dziecinnym Bleekerem (Michael Cera), a potem pojawia się ciąża. Za radą swojej najlepszej przyjaciółki bohaterka decyduje się oddać dziecko do adopcji jakiejś miłej rodzinie, która zapewni mu wspaniały dom. Szybko znajduje ludzi odpowiadających jej życzeniom. Nieoczekiwanie ciąża staje się dla Juno szybką podróżą w dorosłość. Nastolatka przeradza się w kobietę i zaczyna doceniać to co ma i odnajdywać w swoim życiu najważniejsze wartości.

Juno przedstawia świeże spojrzenie na problem nastoletniej ciąży, inny niż w przypadku Wpadki. Nie ma tu pouczania, ani misji. Zamiast tego film oferuje nietuzinkową fabułę, błyskotliwe dialogi i doskonałą grę aktorską.

Przechowalnia numer 12 to miejsce, do którego trafia trudna młodzież z rozbitych rodzin. Ich problemy, które mogłyby przerosnąć niejednego dorosłego, obserwujemy głównie z perspektywy zarządzającej placówką, Grace (Brie Larson). Prywatne sprawy dziewczyny okażą się niebezpiecznie blisko powiązane z jej obowiązkami zawodowymi.

Reżyser Destin Cretton ze sporą empatią opowiada o problemach podopiecznych z ośrodka, ale nie popada w śmiertelnie poważny ton. Potencjał emocjonalny historii wynika ze świetnie nakreślonych relacji pomiędzy problematycznymi dzieciakami a pedagogiczną kadrą. Nie brakuje tu subtelnego humoru, stonowanego dramatyzmu i świetnego aktorstwa (Brie Larson, znana zPokoju i Remi Malek z telewizyjnej serii Mr. Robot to w tej chwili najgorętsze nazwiska w Hollywood). Przechowalnia numer 12 to kolejny film, który doceniła publiczność American Film Festival we Wrocławiu.

Duncan (Liam James) ma 14 lat i wieczny grymas niezadowolenia na twarzy. Bawisz się tak dobrze, że cała reszta czuje się nieswojo – Owen (Sam Rockwell) najlepiej kwituje nastrój dzieciaka, który nawet w wodnym parku rozrywki nie zaraża optymizmem. Ale zabawny pracownik parku nie zna rodzinnej sytuacji chłopaka. Właśnie wraz z mamą Pam (Toni Collette) i jej nowym chłopakiem Trentem (Steve Carell) przyjechali na rodzinny wypoczynek. Ale od początku atmosfera niebezpiecznie gęstnieje, zwłaszcza, że Trent ciągle czepia się dzieciaka. Nic też dziwnego, że Duncan stara się trzymać z dala od dorosłych. Wskakuje na różowy rower i trafia do parku wodnego. Tam poznaje Owena – lekkoducha o dobrym sercu i tam spędza najlepsze dni wakacji.

Najlepsze najgorsze wakacje to film, w który daje prztyczek w nos nieudolnym rodzicom. Nic też dziwnego, że jedna z nastoletnich bohaterek powie, że ferie wakacyjne to wakacje dla dorosłych. Tu dorośli piją, palą trawkę, a do południa odsypiają imprezy. Nie interesują się co robią ich pociechy cały dzień, a nawet nieświadomie je krzywdzą (matka Petera każe mu nosić opaskę na oku, bo rzekomo jego zez wprawia ludzi w zakłopotanie). Ale w tym świecie to dzieci wydają się bardziej dojrzałe i zdają się dostrzegać więcej niż ich rodzice.

Wes Anderson przenosi nas w lato 1965 na niewielką wyspę o nazwie New Penanze, gdzieś na wybrzeżach Nowej Anglii. Poznajemy tam dwójkę bohaterów. Suzy Bishop (Kara Hayward) to dwunastolatka , która uwielbia czytać książki, jak mówi zawierające magiczną moc. Uwielbia też swojego kota i muzykę, czemu daje wyraz zabierając przenośny gramofon brata i ładując zwierzątko do walizki podczas ucieczki (nie wspominając już o stosie książek). Sama Shakusky’ego (Jared Gilman) poznała rok wcześniej podczas wystawiania opery Noe i Potop. Od tej pory młodzi korespondują ze sobą. I właśnie tę korespondencyjną drogą umawiają się gdzie i kiedy uciekną, Suzy z domu, a Sam z obozu letniego dla skautów.

Swoją ucieczką para powoduje, że spokojna dotąd wyspa przeistacza się w jedno wielkie biuro śledcze poszukujące młodych zbiegów. Bo dzieciaków szukają i rozwścieczeni rodzice Suzy (Bill Murrey i Frances McDormand) i nieco dupowaty harcmistrz Ward (Edward Norton). Do poszukiwań włączają się lokalne władze, policja, którą reprezentuje nieustraszony i dobroduszny Kapitan Sharp (Bruce Willis), a nawet bezwzględna Opieka Społeczna (Tilda Swilton). Pomaga także cały zastęp harcerzy, którzy z różnych mniej lub bardziej (z naciskiem na mniej) życzliwych pobudek chcą pomóc w odnalezieniu swojego obozowego kolegi.