Jaki jest patent na poprawę humoru?

Znajdź film z uroczym gadającym misiem z brytyjskim rodowodem. Wyszperaj na dvd lub vod komedię romantyczną, ale nie żadną komercyjną nudę, tylko produkcję niezależną. Przeszukaj katalog brytyjskich komedii na platformie streamingowej. Albo idź na łatwiznę i postaw na niezawodnych braci Coen. W ostateczności powróć do terapii wstrząsowej  z innych wpisów z cyklu NA POPRAWĘ HUMORU.

Mam wielką słabość do tego niedźwiadka, zwłaszcza że mówi ciepłym głosem Bena Whishawa. I dlatego na seans musiałam czekać kilka miesięcy dłużej, aż wersja niedubbingowana pojawi się na vod. Cierpliwość się opłaciła, bo druga część przygód sympatycznego misia jest jeszcze lepsza niż pierwsza. Bohater w niebieskim płaszczyku i przydużym kapeluszu znów wpada w poważne tarapaty. Cóż, taka jego natura. Tym razem zostaje oskarżony o kradzież cennego manuskryptu. W trakcie przymusowej odsiadki miś podbija serca (i podniebienia) groźnie wyglądających kolegów w pasiakach. W tym czasie jego opiekunowie, rodzina Brownów, próbują na własną rękę dopaść prawdziwego złodzieja. Rozrywkę na najwyższym poziomie zapewnia doskonała obsada: zarówno dobrzy znajomi z poprzedniej części (Sally Hawkins, Hugh Bonneville, Jim Broadbent), jaki i nowi (Brendan Gleeson oraz Hugh Grant jako czarny charakter).  Miłośnicy Londynu wypatrzą w produkcji ulubione zakątki miasta i zabytki na ciepłych, dopieszczonych kadrach. Nie powstydziłby się ich sam Wes Anderson, gdyby kręcił film w stolicy Wielkiej Brytanii.

Kilka lat temu Steven Soderbergh ogłaszał rozwód z Hollywood, by poflirtować z telewizją. Teraz powrócił w stylu, za który go najbardziej kochamy. Najnowszy film czerpie pełnymi garściami z przeboju Ocean’s Eleven, choć – jak twierdzi reżyser – nikt tu nie ma pieniędzy, nikt nie ubiera się ładnie, nie ma też dostępu do technologii. Soderbergh uczynił bowiem bohaterami swojego filmu rednecków z amerykańskiej prowincji. Logan Lucky to historia braci – Jimmy’ego (Channing Tatum) i Clyde’a Loganów (Adam Driver), którzy planują dokonać kradzieży podczas wyścigów samochodowych NASCAR w Charlotte. Problem w tym, że na gangsterce znają się słabo. W napadzie pomaga im odsiadujący wyrok w miejscowym więzieniu Joe Bang (przefarbowany na blond Daniel Craig). Zamiast typowego humoru znanego z komedii sensacyjnych, Soderbergh serwuje widzom głęboką ironię i groteskę. Udaje mu się zachować lekkość i świeżość, nawet gdy bazuje na dobrze znanej konstrukcji scenariusza. Driver i Tatum błyszczą w głównych rolach, a znane twarze pojawiające się w epizodycznych rolach (m.in.: Hilary Swank, Sebastian Stan, Katherine Waterston) ciekawie urozmaicają produkcję.

I tak cię kocham – przebój festiwalu Sundance to najlepszy dowód na to, że kino niezależne o niebo lepiej radzi sobie z gatunkiem komedii romantycznej niż mainstream. Głównym bohaterem jest początkujący komik pakistańskiego pochodzenia, który zakochuje się w amerykańskiej dziewczynie. Trochę przewrotnie spora część historii wcale nie rozgrywa się na poziomie relacji chłopak – dziewczyna, ale na poziomie chłopak – rodzice wybranki. Jeśli dodamy do tego zderzenie dwóch odmiennych kultur i religii, to wychodzi ciekawa filmowa opowieść okraszona inteligentnym humorem, a co więcej – prawdziwa. Grający główną rolę – Kumail Nanjiani (aktor znany z serialu Dolina Krzemowa) oraz jego żona Emily V. Gordon (na ekranie wciela się w nią Zoe Kazan) spisali swoje miłosne perypetie w formie błyskotliwego scenariusza filmowego. 

Bella Brown (znana z serialu znana z serialu Downton Abbey – Jessica Brown Findlay) jako dziecko została znaleziona w londyńskim Hyde Parku, wychowały ją zakonnice. Wyrosła na piękną i wrażliwą dziewczynę, choć z kilkoma dziwactwami. Bohaterka cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, przejawiające się w przesadnym wręcz zamiłowaniu do porządku i starannym przestrzeganiu codziennych rytuałów. A jednak charakter dziewczyny zawodzi ją w kilku obszarach. Bella nieustannie spóźnia się do pracy w bibliotece i zaniedbuje ogród za domem, który coraz bardziej przypomina dżunglę. Gdy w mieszkaniu niespodziewanie pojawia się zarządca budynku żądając uporządkowania działki, bohaterka musi stawić czoła swoim lękom i opanować dziką roślinność. Z pomocą przychodzą jej mieszkający po sąsiedzku zrzędliwy wdowciec (Tom Wilkinson) oraz jego pomoc domowa, czyli Vernon (znakomity Andrew Scott)… Pełna ciepła i pozytywnych emocji opowieść o nieoczywistej przyjaźni, pogoni za marzeniami oraz pokonywaniu własnych słabości bywa porównywana do Amelii. W Niezwykłym świecie… fani francuskiego przeboju znajdą podobny bajkowy klimat oraz uroczą, ekscentryczną bohaterkę.

Ponoć najlepsze scenariusze pisze życie, a Dama w vanie jest najlepszym tego dowodem. W tym przypadku temat sam znalazł scenarzystę, a właściwie wjechał mu na posesję. W roku 1974 w londyńskim Camden pojawiła się bezdomna Mary Shepherd. Zaparkowała vanem marki Bedford na podjeździe słynnego pisarza i dramaturga – Alana Bennetta. Miała tam zostać kilka dni, została kilkanaście lat. Początkowo staruszka z charakterkiem doprowadzała mieszkańców dzielnicy do szału. Po latach stała się stałym elementem społeczności, jej kolorytem, a nawet sumieniem. Wyśmienita Maggie Smith roli głównej po mistrzowsku wygrywa wszystkie humorystyczne partie, a jednocześnie tworzy postać niezwykle dramatyczną, która – pomimo trudnego charakteru – potrafi budzić  sympatię i współczucie. Choć w filmie wyreżyserowanym przez Nicholasa Hytnera sporo jest prawdziwie brytyjskiego humoru, to nie jest to typowa komedia. Historia damy w vanie to przede wszystkim wzruszająca lekcja wrażliwości mówiąca o potrzebie otwierania się na innych ludzi.

 Ave Cezar! to kino atrakcji i  przeszło 100 minut czystej filmowej przyjemności. Bracia Coen zadbali, by widz nie nudził się choćby przez chwilę. Bawią się przy tam na całego nawiązując do Złotej Ery kina amerykańskiego. Tak naprawdę mamy tu film w filmie (a nawet kilka). Jest musical i radośnie pląsający w stylu Gene’a Kelly’ego – Channing Tatum, western z akrobatycznymi i wokalnymi popisami Aldena Ehrenreicha, produkcja w stylu Million Dollar Mermaid z akrobatyką wodną Scarlett Johansson i w końcu stylowa komedia obyczajowa powstająca pod okiem Ralpha Fiennesa. A na to wszystko nakłada się historia Eddiego Mannixa (Josh Brolin) – „fixera”, czyli gościa rozwiązującego wszystkie problemy studia filmowego, będąca zabawną satyrą na branżę filmową (również współczesną). W Ave Cezar! twórcy perfekcyjnie oddają klimat lat 50-tych, zachowując osobliwy styl. Jednocześnie czynią duży ukłon wobec tego, co niegdyś tworzyło potęgę Hollywood.

Kino, zwłaszcza mainstreamowe, nigdy nie było łaskawe dla dojrzałych bohaterek. Na szczęście, ich potencjał dostrzegają twócy niezależnych produkcji, dzięki czemu możemy cieszyć się tak znakomitymi tytułami, jak chociażby Grandma z popisową rolą Lily Tomlin, czy właśnie Hello My Name is Doris, w którym wspaniała Sally Field pierwszy raz od 20 lat zagrała główną rolę. Film wyreżyserowany przez Michaela Showaltera to historia 60 – latki, która zakochuje się w znacznie młodszym koledze z pracy (w tej roli Max Greenfield, czyli Schmidt z Jess i chłopaki). Być może streszczenie fabuły nie brzmi zbyt obiecująco, ale zapewniam Was, że główny wątek zostaje sprytnie wykorzystany przez twórców do prowadzenia dużo ciekawszej opowieści o samotności, potrzebie bliskości i  życiowych poświęceniach, a przede wszystkim o marzeniach, które powinno się pielęgnować w każdym wieku. Ta przerwotna historia w stylu coming of age niesie ze sobą duży ładunek pozytywnych emocji. Film widziałam dwukrotnie w przeciągu kilku miesięcy (najpierw pojawił się w na dvd, potem na Netflixie) i za każdym razem bawiłam się doskonale. Do dzisiaj się uśmiecham na wspomnienie Sally Field i Maxa Greenfielda. To najbardziej zgrana z pozornie niedopasowanych ekranowych par.