Zainspirowany Ifigenią w Taurydzie Eurypidesa, Yorgos Lanthimos opowiada historię kardiochirurga, który utrzymuje tajemniczą znajomość z nastoletnim chłopakiem.

Steven (Colin Farrell) oraz Anna (Nicole Kidman) to para lekarzy. On jest cenionym kardiochirurgiem, ona odnosi sukcesy w okulistyce. Żyją w pięknym domu gdzieś na peryferiach miasta i wychowują dwójkę obiecujących dzieci. Sielankę przerywa pojawienie się nastoletniego Martina (Barry Keoghan). Początkowo dziwaczna relacja, którą chłopak utrzymuje ze Stevenem  pozostaje w sferze domysłów. Szybko okazuje się jednak, że jest on synem pacjenta, który zmarł podczas jednej z operacji dowodzonej przez kardiochirurga. Od czasu tego zdarzenia lekarz regularnie utrzymuje kontakt  z Martinem. Umawia się z nim w restauracji, zabiera na spacer, a nawet pamięta o urodzinowych prezentach. W pewnym momencie wspólne lunche i spacery przestają Martinowi wystarczać. Zaczyna odwiedzać Stevena w domu – spotyka się z jego dziećmi, uwodzi starszą córkę.  Wizyty wprowadzają dziwny niepokój i dyskomfort wśród domowników. Z czasem stają się zwyczajnie nie do zniesienia. Niespodziewanie rodzinę Murphy dotykają trudno wytłumaczalne schorzenia. Bezsilność Stevena i Anny wobec chorób dzieci godzi w poczucie ich bezpieczeństwa, a ciągła i nieznośna obecność Martina potęguje w nich poczucie złości i budzi agresję.

W Zabiciu świętego jelenia Yorgos Lanthimos tworzy historię utkaną z niewiarygodnych zdarzeń, a swoich  bohaterów wystawia na najcięższe próby. Chwieje ich dotychczasowym życiem, karze za grzechy przeszłości i zmusza do dokonywania niezwykle trudnych wyborów.  Poddaje próbie zarówno małżeńską, jak i rodzicielską miłość, zastanawiając się  jak daleko może posunąć się człowiek w swojej bezradności. Wnioski, do których dochodzi w finale są niestety mało pocieszające. 

Aktorzy doskonale czują się w konwencji zaproponowanej przez Greka, nawet jeśli oznacza to wygłaszanie swoich kwestii w lakoniczny sposób. Colin Farrell gra u Lanthimosa po raz drugi i znów tworzy świetną kreację. Czerpie nieco z Davida z Lobstera. Obaj bohaterowie wykreowani przez Irlandczyka są posępni i wycofani, wypowiadają się bez cienia emocji. Obok Farrella najjaśniej błyszczy jego młodszy kolega po fachu – Barry Keoghan. Dwudziestopięciolatek – również Irlandczyk, znany głównie z Dunkierki – znakomicie oddaje złożony charakter swojej postaci i właściwie akcentuje mroczny charakter Martina. Jego kreacja przywodzi na myśl Ezrę Millera z Musimy porozmawiać o Kevinie. Obaj aktorzy budzą niepokój ilekroć pojawiają się w kadrze.  Keoghanowi dodatkowo pomagają warunki fizyczne, Irlandczyk wygląda niepokojąco nawet wtedy, gdy wcina talerz spaghetti. 

O ile w znakomitym Lobsterze było i strasznie i śmiesznie, o tyle w najnowszym filmie  Lanthimosa jest najczęściej strasznie. Zabicie świętego jelenia nie jest jednak typowym thrillerem czy horrorem. Grecki reżyser nie używa bowiem tradycyjnych filmowych narzędzi, by wywołać ciarki u widza. Podobnie jak w obrazie sprzed dwóch lat, tak i w najnowszym – filmowiec tworzy świat, który z jednej strony wydaje się znajomy i prawdziwy, z drugiej strony dzieją się w nim rzeczy drastyczne i niewiarygodne. Długie ujęcia, powolne tempo i dudniąca operowa muzyka budują napięcie i jednocześnie potęgują poczucie dyskomfortu u widza.

Yorgos Lanthimos konsekwentnie buduje swój oryginalny styl, który można określić mianem teatru absurdu podsyconego okrucieństwem i czarnym humorem. Zabicie świętego jelenia, podobnie jak Lobster, intryguje, wciąga, bawi i uwiera jednocześnie. Ten miks emocji, który oferuje widzom grecki filmowiec w połączeniu z nietuzinkową historią i dopracowaną stroną wizualną, powodują, że jego obrazy pozostają w głowie na dłużej.