Kulturalnie Po Godzinach dużą wagę przywiązuje do aspektów wizualnych. Gdy jednak piękno idzie w parze z filmową oryginalnością – radość jest podwójna. Twórcy na szczęście chętnie stawiają na estetykę swoich obrazów i to niezależnie od gatunku filmowego czy tematyki, którą podejmują. Dlatego o przykłady zapierających dech w piersiach kadrów filmowych wcale nie jest trudno. Dziś przedstawiamy Wam kilka wizualnych perełek. Nacieszcie oczy!

A jeśli Wam mało – zajrzyjcie do poprzednich części wpisu klikając NACIESZYĆ OKO.

W futurystycznym, utopijnym społeczeństwie nie ma miejsca na przemoc, bo ludzkie emocje zostały genetycznie wyeliminowane. Nie istnieje również miłość. Wbrew wszystkiemu dwoje młodych ludzi (Kristen Stewart i Nicholas Hoult) zakochuje się i odkrywa nieznany świat własnych uczuć. Reżysera, Drake’a Doremusa (twórcy Do szaleństwa) nie interesują skomplikowane wątki. Tworzy szczątkową fabułę, a emocjom pozwala wybrzmieć w muzyce i stylowych kadrach. Wszystko za sprawą sprawnie  wykreowanej przyszłości, w której wszystko jest ładne i schludne.  Bohaterowie mieszkają w przeszkolonych ogromnych, minimalistycznie urządzonych mieszkaniach, do pracy jeżdżą przestronnym metrem, a w pracy dysponują najnowszymi nowinkami technologicznymi. Twórcy filmu, by uzyskać efektowne pejzaże poszukiwali kadrów w dalekiej Japonii i Singapurze.

Oparty na literackiej klasyce Lewisa Grassica Gibbona film w reżyserii Terence’a Davisa to pozycja dla wrażliwych kinomanów. Sunset song to historia Chris Guthrie, młodej dziewczyny dorastającej na szkockiej prowincji na początku XX wieku. Chris nie ma lekkiego życia, marzy o lepszym z dala od sadystycznego ojca, ale jednocześnie czuje się mocną więź z rodzinną ziemią. Łatwo zrozumieć rozterki dziewczyny, gdy obserwuje się piękno majestatycznej szkockiej przyrody na zdjęciach Michaela McDonougha. Złote pola pszenicy, zielone doliny i rozległe jeziora, w których przegląda się niebieskie niebo wyglądają jak wycięte z obrazów największych mistrzów pędzla. Delikatna uroda odtwórczy głównej roli – Agyness Deyn kontrastuje z okrucieństwami, którym dziewczyna dzielnie stawia czoła, podobnie jak majestatyczne piękno natury kłóci się z niegodziwością świata ogarniętego pierwszą wojną światową.

Nienasyceni, włoskiego reżysera Luca Guadagnino to niewątpliwie jeden z piękniejszych filmów tego roku. Podobnie, jak w poprzednim obrazie filmowca, Jestem miłością z 2009 roku pierwsze skrzypce gra tu krajobraz. Nic dziwnego, skoro akcja toczy się we Włoszech, na niewielkiej wulkanicznej wyspie o nazwie Pantelleria. Guadagnino z premedytacją wybrał ten teren, bo jak twierdzi: to raj, w którym mógłby zamieszkać sam diabeł. Nie skąpi nam zatem kadrów zachodzącego słońca, urokliwych obrazków wiosek, miasteczek, zakątków i lagun, które raz wyglądają jak kadry wycięte z sentymentalnych pocztówek, innym razem – w połączeniu z odpowiednią muzyką – przywodzą na myśl kolorowy teledysk. A ponieważ Włoch to mistrz szczegółów. Każdy detal musi pasować. Zachwycają zatem stroje (kreacje posągowej Tildy Swinton wyszły spod ręki domu mody Dior), akcesoria (okulary, torebki), a nawet makijaż.

Neon Demon w reżyserii Nicolasa Windinga Refna to wariacja na temat historii Kopciuszka ujęta w formie hipnotyzującego teledysku, w którym kipiąca seksualność niebezpiecznie łączy się z przemocą. Los Angeles oświetlone sztucznym światłem lamp lub neonów (jakby nigdy nie zaglądało tu słońce), lodowate wnętrza nocnych klubów i rezydencji, obdarte z seksualności niemal identyczne modelki albo piękne – nietknięte ręką chirurga i mężczyzny – lolitki, imponujące kreacje – świat mody u Refna  nie jest jednoznaczny. Raz odpycha, by za chwilę kusić. Powolne ujęcia Natashy Braier otulone dźwiękami elektronicznymi bitami charakterystycznej muzyki Cliffa Martineza tworzą niezwykłą psychodeliczną atmosferę snu, w której bez trudu możemy dotrzeć do najskrytszych fantazji i pragnień bohaterów.

Tilly Dunnage (Kate Winslet) po wielu latach powraca do znienawidzonego, prowincjonalnego miasteczka w Australii, by pogodzić się ze swoją schorowaną matką i wyjaśnić wydarzenia z przeszłości. Przy okazji, uzbrojona w maszynę do szycia i wiedzę o światowych trendach w modzie, wytacza wojnę nudzie, złym gustom i brakowi elegancji…Choć australijska produkcja w reżyserii Jocelyn Moorhouse to przede wszystkim dramatyczna historia miłosna, to jednak duże znaczenie odgrywa w niej moda. Na ekranie prym wiodą zatem wytworne sukienki, stylowe kapelusze i torebki. Ale piękne kreacje stworzone na potrzeby Projektantki byłyby niczym, gdyby nie przepiękna odtwórczyni głównej roli, Kate Winslet. Trzeba bowiem przyznać, że Brytyjce, jak mało której aktorce, pasuje styl lat pięćdziesiątych. Zestawienie barwnych kostiumów, z jej alabastrową cerą powoduje, że kreacje wydają się jeszcze bardziej szykowne i wytworne.

Ostatni film Woody’ego Allena Śmietanka towarzyska ma w sobie urok i czar, ale przede wszystkim świeżość, której brakowało jego ostatnim filmom (zwłaszcza Magii w blasku księżyca i Nieracjonalnemu mężczyźnie). Choć reżyser słynie z pięknych kadrów (praktycznie każdy obraz filmowca wizualnie dopięty jest na przysłowiowy ostatni guzik), to jednak fabuła zaklęta w złotych latach 30-tych sprawdza się po stokroć lepiej niż współczesność. Spora w tym zasługa cudownego klimatu beztroskiej Kalifornii (znakomite skąpane w złotej sepii zdjęcia Vittorio Storaro) i magii starego Hollywood, którą udało się wyczarować z takim samym powodzeniem jak ostatnio braciom Coen w Ave Cezar! Zdaje się, że ta epoka Allenowi po prostu służy.

Każdy film amerykańskiego reżysera, Tima Burtona, niezależnie jak wypada pod względem fabularnych, zawsze niezmiennie zachwyca wizualną stroną. Nie inaczej jest w przypadku Alicji w Krainie Czarów, której bajkowe plenery, oryginalna charakteryzacja oraz efektowne kostiumy są w stanie oczarować nawet najbardziej nieczułych na wizualne efekty. A to dlatego, że Burton nie boi się eksperymentować ani z treścią, ani tym bardziej z formą. W Alicji dosłownie każdy element baśniowej scenografii zachwyca swoją oryginalnością, od tętniących życiem lasy Krainy Czarów, po złowieszcze zamki. Fascynują też same postaci, wśród nich zdecydowanie prym wiedzie Czerwona Królowa. Z niebotycznych rozmiarów głową, mocnym makijażem i przenikliwym spojrzeniem nie raz skrada show czerwonowłosy Szalonemu Kapelusznikowi.

High rise może nie do końca może pasuje do kategorii najpiękniejszych kadrów filmowych, ale trudno nie docenić trudu, jaki twórcy obrazu włożyli, aby odtworzyć ówczesną rzeczywistość. A przypomnijmy, że akcja filmu Bena Wheatley’a dzieje się w kolorowych latach siedemdziesiątych, które w zestawieniu z fabułą High rise wcale takie barwne się nie wydają. Owszem, na ekranie znajdziemy piękne kreacje, charakterystyczne sukienki w pasy czy odpowiednio skrojone garnitury, ale wszystko, w stylu i barwie, która sprawnie współgra z mroczną historią pewnego wieżowca. Taki był zresztą zamysł reżysera – pokazać lata siedemdziesiąte w pełnej krasie, ale stonowane, pasujące do dekadenckiego charakteru fabuły. I zdaje się, Odile Dicks-Mireaux (która z powodzeniem pracowała również nad kostiumami takich hitów jak Brooklyn czy Była sobie dziewczyna) nad wyraz dobrze odczytała intencje  reżysera. Wizualną część fantastycznie dopełnia zachwycająca ścieżka dźwiękowa, na czele z zaskakującym coverem SOS Abby w melancholijnym wykonaniu  grupy Portishead.