Trzeba mieć dobry powód i genialny pomysł, by mierzyć się z wałkowaną w kinie na milion sposobów powieścią Mary Shelley. Twórcy Victora Frankensteina albo o tym zapomnieli, albo należy im pogratulować wiary we własne możliwości.

Punkt wyjściowy historii jest naprawdę obiecujący. Akcja filmu rozpoczyna się w cyrku, gdzie garbaty chłopak (Daniel Radcliffe) pracuje jako klaun. Wtedy nie ma nawet jeszcze imienia. Igorem nazwie go dopiero Victor (James McAvoy), który dostrzeże w pomiatanym przez wszystkich dziwaku wielki talent. Bystry chłopak z zacięciem do medycyny zostanie pomocnikiem naukowca w tajemniczych eksperymentach, wkrótce stanie się również jego przyjacielem, a nawet głosem rozsądku, którego jednak krnąbrny Victor nie zawsze będzie chciał wysłuchać.

Barwny (cyrkowa scenografia), energiczny (scena pościgu) i niezwykle dowcipny początek przywodzi na myśl Sherlocka Holmesa z aktorskim duetem Robert Downey Junior – Jude Law. Ale o ile film Guya Ritchie był w jakimś stopniu inspiracją dla McGuigana, to udało się z niej czerpać tylko w pierwszej godzinie. W drugiej połowie wszystko zaczyna się sypać, film traci dynamikę, a nawet dowcip i to do tego stopnia, że oglądanie ostatnich scen może być niezłą udręką. Obraz ratuje gra aktorska na najwyższym poziomie.

Domyślam się, że talent i czar odtwórców głównych ról będzie dla wielu z Was głównym powodem, by sięgnąć po tę produkcję. I tu się nie zawiedziecie. James McAvoy brawurowo odgrywa rolę Victora Frankesteina. Ma szelmowski uśmiech i szaleństwo w oczach jak przystało na człowieka, który igra z życiem i śmiercią. Z Danielem Radcliffem tworzy zgrany duet, nic też dziwnego, że najlepiej ogląda się ich wspólne sceny. Na ekranie pojawiają się jeszcze dobrzy znajomi z serialu Sherlock (wszak Paul McGuigan wcześniej wyreżyserował cztery odcinki popularnej serii) – Andrew Scott w roli katolickiego inspektora Scotland Yardu, depczącego Victorowi po piętach, Mark Gatiss oraz Louise Brealey w epizodycznych rolach.

Ale banda zdolnych Brytyjczyków i Irlandczyków cudów nie zdziała, gdy zawodzi scenariusz i szwankuje dynamika. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że twórcy Victora Frankensteina tak bardzo chcieli stworzyć oryginalną wersję znanej opowieści o szalonym naukowcu, że ostatecznie padli ofiarą własnych pomysłów. Niestety, przeważnie kiepskich.