Kolejne wesela znajomych i rodzące się pociechy interesują Megan mniej więcej tyle, co zeszłoroczny śnieg. Nieważna jest też praca na etacie, bo przecież może dorabiać w biurze rachunkowym ojca. Dom rodziców świetnie natomiast sprawdza się, gdy dziewczyna zgłodnieje albo chce obejrzeć mecz. Choć od lat żyje w związku z Anthonym, to o małżeństwie słyszeć nie chce. Bo tej dziewczynie z duszą wiecznego dziecka jakoś nie po drodze jest z dorosłością. Czyżby Piotruś Pan w spódnicy?

Nie ma w Laggies nic odkrywczego, bo kino indie od lat wałkuje temat wchodzenia w dorosłość. Jednak tym razem film zamiast skupić się na problemach nastolatków, koncentruje się na tych, którzy bale maturalnych i pierwsze miłosne zawody mają już dawno za sobą. Magan (Keira Knightley) nie czuje się samotna ani nieszczęśliwa, chociaż nie ma rodziny ani „poukładanego” życia jak jej szkolne przyjaciółki. Nie lubi podejmować ważnych życiowych decyzji. Dlatego, gdy Anthony klęka przed nią, by się oświadczyć, dziewczyna zwyczajnie … daje nogę. Pod pretekstem tygodniowego wyjazdu na seminarium, zaszywa się w obcym domu, ze świeżo poznaną nastolatką, Anniką (Chloë Grace Moretz), mając nadzieję, że odpowiedź „tak” lub „nie” sama przyjdzie jej do głowy. Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, gdy na horyzoncie pojawi się Craig – ojciec małolaty (Sam Rockwell) – sympatyczny adwokat od dawna leczący złamane serce. Twórcom Laggies nie zawsze udaje się uciec przed filmowym banałem. Przyjaźń między nastolatką a dorosłą kobietą czasami wydaje się niedorzeczna i infantylna. Jednak mimo wszystko film ogląda się z niekłamaną przyjemnością. Niewątpliwa w tym zasługa reżyserki Lynn Shelton (Siostra mojej siostry, Dotykalscy), która po raz kolejny udowadnia, ze jest świetnym obserwatorem życia i komentatorem relacji międzyludzkich. Opowiada z wyczuciem i sporą dawką humoru. Ale Shelton nie osiągnęłaby takiego efektu bez znakomitych aktorów. Knightley ma naturalne predyspozycje do tego, by grać urocze i niezdecydowane kobiety, które uśmiechem są w stanie stopić lód. Jest wiarygodna, nie tylko, gdy beztrosko tańczy na trawniku z szyldem reklamowym, popisuje się sztuczkami na deskorolce, ale też wtedy, gdy po kilku kieliszkach uwodzi poczciwego prawnika. Z Moretz tworzy bardzo udany duet. Jest między nimi chemia, choć relację trudno jednoznacznie określić. Kim jest Megan? Przyjaciółką, starszą siostrą, matką, której Annika nie ma? Knightley równie ciekawie wypada w scenach z Rockwellem. Mimo zauważalnej różnicy w wieku i podejściu do życia bohaterów, stanowią niezwykle interesującą parę, która doskonale się uzupełnia. Być może dlatego to właśnie sympatycznemu adwokatowi, a nie zakochanemu po uszy w Megan Anthony’emu widz kibicuje niemal od początku. Kameralny i wyciszony film Shelton idealnie wpisuje się w comming of age stories, choć z racji dylematów głównej bohaterki spodoba się raczej widzom nieco starszym (20+) . Może nie jest specjalnie oryginalny w podejściu do tematu, za to oferuje błyskotliwy humor, ciepły klimat i dużą dawkę optymizmu. Ale przecież nie może być inaczej, gdy Sam Rockwell rządzi na ekranie…