Twórców filmu interesuje zaledwie wycinek z życia słynnego lekarza, a dokładnie lata 1983-1987, kiedy to Religa dokonywał medycznej rewolucji w Polsce, zanim jeszcze na dobre wciągnęła go polityka. Trzeba przyznać, że optyka, którą przyjął autor scenariusza, Krzysztof Rak, jest jak najbardziej słuszna. Nie tylko umożliwia poznanie zasług Religii dla rozwoju kardiochirurgii w Polsce, ale również pozwala zbadać nastroje środowiska medycznego i obawy przeciętnych Kowalskich. Dziś może nam się to wydawać śmieszne, ale w latach osiemdziesiątych świadomość społeczeństwa na temat możliwości nowoczesnej medycyny była niemalże równa zeru. Jak na dłoni widać to w doskonale rozpisanych scenach, w których Religa, jak i personel medyczny, rozmawia z pacjentami oraz ich rodzinami. „Czy mój mąż będzie lepszy?” – pada z ust zaniepokojonej żony, która obawia się, że serce innego człowieka na dobre odmieni jej małżonka. W tym samym czasie jej wyraźnie zatroskany mąż pyta, czyje serce dostanie. Nie daj boże, by wcześniej biło ono w ciele kobiety, geja albo Żyda.

Zbigniewa Religę (Tomasz Kot) poznajemy, gdy w zaciszu prosektorium w warszawskim szpitalu ćwiczy wyjmowanie serca z ciała nieboszczyka. „Za długo” – krzyczy sam do siebie i przeklina siarczyście. Po czym wezwany przez personel pędzi na blok operacyjny i bez zgody przełożonego decyduje się na skomplikowaną operację serca, która uratuje życie pacjenta z nocnego dyżuru. Taki właśnie jest Religa, gdy wchodzi w grę ratowanie ludzkiego życia – ma „gdzieś” biurokratyczne procedury. Nie znosi, gdy blokuje się jego pomysły, a kwestię przeszczepów serca, upowszechnioną na zachodzie Europy i za oceanem, w Polsce odkłada się na święte nigdy. Dlatego bez żalu opuszcza warszawski szpital i jedzie do Zabrza, gdzie od podstaw (a w zasadzie od gruzów) tworzy własną klinikę kardiologiczną, która niebawem przejdzie do historii.

Palkowski pokazuje Religę jako buntownika i indywidualistę, który rzuca wyzwanie komu popadnie: władzy, biurokracji, opinii publicznej i własnym ograniczeniom. Ale przede wszystkim rzuca wyzwanie Bogu. Gdy Religa upija się w barze, bo właśnie na stole operacyjnym stracił pacjenta, kelnerka – pewna, że chodzi o sprawy sercowe – pyta go niespodziewanie: „Kobita?”, po czym papla swoje: „Serce nie sługa”. „To się jeszcze okaże” – syczy przez zęby wstawiony lekarz. Upór i determinacja kardiochirurga doprowadzają wielu do szału, zwłaszcza aparat władzy i niechętne mu środowisko lekarskie, ale też pociągają za sobą tłumy, młodych, ambitnych lekarzy, którzy wiedzę – tak jak Religa – zdobywają poza granicami Polski. Krnąbrny kardiochirurg jest dla nich jedyną nadzieją na rozwój zawodowy w kraju, w którym wiara i etyka wciąż stoją na przeszkodzie w walce o każde uderzenie ludzkiego serca.

Dalszy ciąg recenzji w magazynie o.pl