Po takiej zapowiedzi można by się spodziewać się, że nakręcenie biografii jednego z najsłynniejszych projektantów mody to bułka z masłem. Tak też pomyślał Jalil Lespert. Na dodatek kusiły pikantne szczegóły z życia Laurenta (homoseksualizm, problemy natury psychicznej, seks i narkotyki). Niestety, zbyt zachłanne podejście do tematu i próba zamknięcia w niecałych dwóch godzinach niemalże 50 lat z życia projektanta nie mogła się powieść. Zamiast historii podszytej wielkim talentem i głębokiej analizy psychologicznej otrzymujemy kolejną nijaką i mdłą laurkę (trzy lata temu w podobnym tonie o Laurence mówił dokument Szalona miłość). Można było to jednak przewidzieć, skoro Lespert całość filmu zmuszony był konsultować z Pierrem Bergé, życiowym partnerem, właścicielem wszelkich praw, a przede wszystkim obrońcą dobrego imienia projektanta.

Yves Saint Laurent ma niewiele ponad 20 lat, gdy trafia do domu mody Diora, a po jego śmierci, jako najmłodszy dyrektor artystyczny obejmuje stanowisko. Głowa młodzieńca jest pełna pomysłów, ale strach przed porażką i introwertyczna natura nie są sprzymierzeńcami. Po pierwszych sukcesach zostaje ochrzczony cudownym dzieckiem mody, a jego pokazy cieszą uznaniem wśród krytyków i pasjonatów mody. Właśnie podczas jednego z pokazów poznaje Pierre’a Bergé’a – przyszłego kochanka, partnera w życiu i interesach. Gdy sukces i miłość kwitną – na młodego Laurenta jak grom z jasnego nieba spada wiadomość o powołaniu do wojska. Wtedy to dają się we znaki problemy natury psychologicznej – projektant trafia do wojska na krótko, by potem wiele miesięcy spędzić w szpitalu leczony psychiatrycznie. Fotel dyrektora domu mody Diora nie jest już dla niego. To, co pozostało z poprzedniego, lepszego życia to miłość i oddanie. To Bergé powoduje, że Laurent znów zaczyna wierzyć w siebie. Wspólnie otwierają pierwszy dom mody (tym razem pod szyldem YSL), ponownie trafiają w łaski krytyków i bogatych kobiet, które noszą nie tylko sukienki, ale wprowadzone przez niego do damskiej mody spodnie.

Jalil Lespert w zasadzie nie opowiada niczego, czego byśmy wcześniej o Laurent nie wiedzieli. Na dodatek jest dość zachowawczy, co niestety nie wpływa korzystnie na ocenę filmu. Aż trudno uwierzyć w to, że mając na warsztacie taki ciekawy psychologiczny przypadek nie zechciał (bądź nie mógł) go poddać dogłębnej analizie. Ba, reżyser nawet niektóre bardzo ważne wątki, z niewiadomych względów pomija (w szpitalu projektanta leczono z homoseksualizmu za pomocą elektorwstrząsów, trauma pozostała z nim do końca życia). Skrytą duszę projektanta twórcy filmu też potraktowali po macoszemu. Poza pojedynczymi scenami, gdy Laurent denerwuje się przed wejściem do publiczności po zakończonym pokazie niewiele wiemy o jego introwertycznej naturze. Tak samo o powodach nagłej przemiany w duszę towarzystwa, ówczesnego celebryty i miłośnika nocnych szaleństw. Chyba, że narkotyki możemy potraktować jako wystarczający argument stojący za tą przemianą. Choć twórcy filmu przenoszą środek ciężkości na życie projektanta, to jednak nie udało im się w pełni odpowiedzieć na pytanie jaki on naprawdę był.