Briana De Palmę niewiele obchodzi to, że mamy dwudziesty pierwszy wiek. Mimo, że bohaterowie jego filmów chodzą modnie ubrani, w ręku trzymają najnowsze modele smartfonów, a pracują w sterylnie czystych i przeszklonych biurowców ulokowanych w drapaczach chmur wielkomiejskiej dżungli, to jednak ma się nieodparte wrażenie, że reżyser tkwi gdzieś we wczesnych latach dziewięćdziesiątych. De Palma najwyraźniej nie zamierza iść z duchem czasu i kurczowo trzyma się własnej, jakże wyidealizowanej wizji kina spod znaku noir i Hitchcocka. Częstuje nas przy tym po raz kolejny dość miałkim obrazem, ale za to jakże pięknie opakowanym. Kto wrażliwy na wysublimowane kadry znajdzie w Namiętności kawałek całkiem przyzwoitego kina, reszta – może poczuć się nieco znudzona.

Namiętność to remake francuskiego filmu Alaina Corneau, Crime d’amour z 2010 roku, jednak akcja filmu zamiast w Paryżu toczy się w Berlinie. De Palma odmłodził główną bohaterkę, a w przeciwieństwie do oryginalnego obrazu niemalże do końca nie zdradza osoby mordercy. Tyle o różnicach. Reszta podobno się zgadza. Christine (Rachel Mcadams) to pewna siebie karierowiczka, która po trupach dąży do celu. Isabelle (Noomi Rapace) to rodzaj szarej myszki, za to niezwykle zdolnej i pracowitej. Gdy wpada na pomysł świetnej kampanii reklamowej, Christine podstępem przywłaszcza sobie projekt i ostatecznie zbiera pochwały. Isabelle nie mogąc pogodzić się z przegraną, zaczyna prowadzić grę z szefową, ta jednak przynosi jej tylko upokorzenia. Tylko czy skradziony projekt i ośmieszanie na oczach współpracowników to wystarczający motyw zbrodni? De Palma potęgując napięcie, każe czekać na odpowiedź niemalże do ostatnich minut filmu.

Jak przystało na następcę Alfreda Hitchcocka filmy De Palmy pełne są zbrodni, groźnych i nieprzewidywalnych bohaterów, a rzeczywistość miesza się ze snem. Często jego bohaterkami są kobiety typu femme fatale, a ważną część fabuły stanowi seks i perwersja, Dlatego zwykle reżyser utożsamiany jest z takim gatunkiem filmowym jak thriller erotyczny. Mimo, że dziś filmowcy stają się coraz bardziej odważni, a sceny seksu co chwilę przekraczają umowną granicę przyzwoitości, De Palma pozostaje w swoich filmach bardzo subtelny. Od przeciągniętych i nazbyt dosłownych scen seksu woli zmysłowe kadry, zamiast przesadnej golizny – uwodzicielską koronkę i maski. Nie ma tu miejsca na zwierzęce popędy. Podobnie jest w Namiętności – reżyser w sprawach seksu pozostaje elegancki i niezwykle taktowny.