W tym roku Wrocław niemalże jednocześnie stał się polską stolicą piosenki aktorskiej oraz muzyki jazzowej. A to za sprawą Konrada Imieli i jego zespołu. Jeszcze nie opadły emocje związane z 35. Przeglądem Piosenki Aktorskiej, a już Teatr Muzyczny Capitol zdążył z sukcesem zainaugurować kolejne ważne wrocławskie wydarzenie – Jazz nad Odrą, festiwal z 50-letnią tradycją. Choć pomysł na spektakl z piosenkami legendarnego Franka Sinatry dojrzewał w głowie dyrektora teatru już od dawna, dopiero jubileuszowa edycja jazzowego festiwalu stała się pretekstem do zrealizowania muzycznych planów. Tak powstał Rat Pack, czyli Sinatra z kolegami, spektakl o nieformalnej grupie muzyków, w której skład wchodzili: Frank Sinatra, Dean Martin i Sammy Davis Jr. Spektakl to próba zrekonstruowania sławnego koncertu trójki muzyków zarejestrowanego w 1965 roku, choć wzbogacona o kilka przebojów, które powstały po tej dacie oraz kilka wątków z życia i twórczości artystów.

Tytuł spektaklu Rat Pack, czyli Sinatra z kolegami może być mylący, bo kumple bezczelnie kradną Frankowi show. Konrad Imiela jako Sammy Davis Jr. nosi zdecydowanie za krótkie spodnie i duże okulary, uwodzi mocnym głosem, bezbłędnie parioduje Louisa Armstronga, a jego nogi nieustannie pląsają w rytm muzyki. Maciej Maciejewski jako Dean Martin uroczo przechadza (a właściwie zatacza się) po scenie z nieodłączną szklaneczką złotego płynu w dłoni i uwodzicielsko śpiewa Mambo Italiano i Everybody Loves Somebody. Wygląda to to, że twórcy spektaklu za punkt honoru przyjmują przybliżenie widowni sylwetek tych mniej rozpoznawalnych artystów. Opowiadają o nich wiele historii i anegdot, podczas gdy legendarnego Franka Sinatrę zapowiadają jednym zdaniem i dopuszczają do mikrofonu, by zaśpiewał kilka swoich niezapomniancyh piosenek. Nic też dziwnego, że przy tak skonstruowanym scenariuszu Błażej Wójcik (doskonały jako Korowiow w Mistrzu i Małgorzacie), nie ma szans zabłysnąć. Jego występ zapamiętamy jednak przede wszystkim za sprawą nastrojowych ballad: Fly Me To the Moon i My Way.

Grzechem byłoby nie wspomnieć o kobiecym pierwiastku tego przedstawienia. Fantastyczne wokale Marty Dzwonkowskiej, Alicji Kalinowskiej i Magdaleny Wojnarowskiej usłyszeć można wielokrotnie na scenie Capitolu. Największym zaskoczeniem jest jednak występ Alicji Kalinowskiej, która w jednej z piosenek, nie tylko wygląda jak Violetta Villas, ale brzmi identycznie jak polska diva. Wspaniałe aranżacje piosenek to zasługa Zbigniewa Czwojdy, który prowadzi 15-osobowy Big Band (fani Jazzu nad Odrą z pewnością doskonale znają muzyków). Oprawa sceniczna przedstawienia jest skromna, zadbano jednak by przypominała ona występ z 1965 roku: identycznie wygląda orkiestra, a wykonawcy plączą się w długich kablach od mikrofonów. Panie noszą efektowne, wyszywane kryształkami suknie, a panowie eleganckie smokingi. Zwrócę jeszcze uwagę na filmy wyświetlane w trakcie spektaklu (Przemek Chojnacki) pokazujące blichtr życia gwiazd lat 60-tych oraz świetną sesję fotograficzną autorstwa Łukasza Gizy (zamieszczoną na stronie internetowej teatru).

Kto nie załapał się na muzyczną podróż w czasie w trakcie Jazzu nad Odrą, ma jeszcze szansę. Rat Pack… na dłużej zagości w repertuarze Teatru Muzycznego Capitol.