Joe, która przez większość drugiej części filmu ma twarz Charlotte Gainsbourg, nie tryska już młodzieńczą energią. Choć cieszy ją życie w duecie z Jerôme (Shia LaBeouf), to jednak nie może osiągnąć całkowitego seksualnego spełnienia. Zaczyna eksperymentować: trójkąt z ciemnoskórymi, których ni w ząb nie rozumie, sesje sado-maso z K. (w tej roli Billy Elliot, czyli Jamie Bell), seks z kobietą. O ile, jeszcze kilka lat temu, to Joe była głównym rozgrywającym, który dobierał i podporządkował sobie partnerów, o tyle teraz, coraz częściej, to ona jest pionkiem w erotycznej grze. Nawet sprytny plan wyszkolenia sobie następczyni (Joe ściąga długi w dość specyficzny sposób), niespodziewanie wymyka się spod kontroli.

O ile narastający dramatyzm losów bohaterki uzasadnia zmianę intonacji Nimfomanki, o tyle trudno znaleźć wytłumaczenie dla tracących blask dialogów Joe i Saligmana (Stellan Skarsgard). Lars von Trier praktycznie rezygnuje z zabiegów, które urozmaicały te sceny w pierwszej części (mam na myśli wstawki z filmów przyrodniczych i dokumentalnych), tak jakby obawiał się, że ktoś zarzuci mu się bagatelizowanie tematu. Wbrew intencjom reżysera, przeintelektualizowane dialogi zaczynają ocierać się o banał, aż do rozczarowującego finału, w którym poczciwy Saligman obnaża swoją męską naturę.

Podzielenie Nimfomanki na pół nie sprzyja ocenie filmu. Oglądając obie części jedna pod drugiej, łatwiej byłoby wybaczyć słabsze zakończenie filmu. Tymczasem rozbudzony dwa tygodnie temu apetyt musimy zaspokoić chudym posiłkiem, choć nadal serwowanym przez mistrza.