W filmie Wojciecha Smarzowskiego marnych alkoholików nie ma, tu jak piją, to na całego, potem rzygają i tarzają się we własnych ekskrementach. Choć Robert Więckiewicz mówi językiem Pilcha, to z literackiej subtelności nie zostało w zasadzie nic. Finezyjna stylistyka tonie w morzu wódki i ludzkich płynów ustrojowych. Ale przecież Smarzowski jest mistrzem dosadnego i bezkompromisowego kina. Soczysta stylistyka reżysera musiała w pewnym momencie wystraszyć autora książki, bo choć początkowo deklarował swoje całkowite zaufanie do twórców filmu, tuż przed premierą w wywiadzie dla Polska The Times ogłosił, że nie zamierza obejrzeć gotowego obrazu. Niepokoi mnie to, że w filmie będzie się pokazywać alkoholika z całym jego upadkiem biologicznym. A będzie on odczytywany jako film o mnie. Więc nic dziwnego, że nie chcę oglądać mojego alter ego leżącego pod płotem. Ale film obejrzał, a w liście pisarza, odczytanym podczas krakowskiej premiery napisał: Powiedzieć, że jest to rzecz wybitna, to nic nie powiedzieć.

Nie podzielam aż tak entuzjastycznej opinii na temat obrazu Smarzowskiego. Po pierwsze dlatego, że jestem wielką fanką książki Pilcha, a reżyser zubożył ją skupiając się wyłącznie na technice picia. Bohater pije, wymiotuje, na wpół przytomnie pierze zafajdane ubrania w wannie (bo naprawę pralki przepił) i zalicza kobiety (tu reżyser ubarwił książkową historię). Po drugie, Smarzowski nie zaskakuje, powtarza samego siebie. Sceny umieszczone w Pod Mocnym Aniołem spokojnie mogłbyby znaleźć się w pozostałych jego filmach, w końcu nawet aktorzy się zgadzają. No i gdzie podziało się poczucie humoru reżysera? Częściej śmiałam się czytając Pilcha, aniżeli oglądając film. Pijackie ekscesy aż proszą się o odrobinę komizmu, a tu Smarzowski co najwyżej decyduje się kopnąć lajkonika w tyłek albo zapożycza z książki rozterki o godzine (szósta rano, czy szósta wieczorem?)