Linda to skromna dziewczyna z dobrego domu. Choć jej ojciec (Robert Patrick), niegdyś był policjantem, to w porównaniu z apodyktyczną matką (Sharon Stone) – wydaje się potulny niczym baranek. Pewnego dnia dziewczyna poznaje Chucka Traynora (Peter Sarsgaard), szarmanckiego właściciela restauracji, który w jeden wieczór zdobywa zaufanie i sympatię rodziców Lindy. Jaki miły młodzieniec – powie na zakończenie kolacji pani Boreman, ale gdy dziewczyna wróci zbyt późno z randki, bez zastanowienia, wymierzy jej policzek. Nic też dziwnego, że zakochana do szaleństwa dziewczyna, szybko spakuje manatki i poślubi swojego wybawiciela. Ale małżeńska sielanka nie potrwa długo. Tonącemu w długach mężowi ma pomóc uroda i seksapil pani Traynor. Dziewczyna najpierw zarabia puszczając się hotelowych pokojach z wyselekcjonowanymi przez męża (a może właściwie alfonsa?!) mężczyznami, potem mężulek załatwia jej pierwszą rolę w filmie dla dorosłych. Z dnia na dzień staje się gwiazdą, przyjmuję pseudonim Lovelace, bo taki podoba się reżyserowi. Głębokie gardło okazuje się hitem kasowym, film zarabia miliony, sama Linda 1250 dolarów! Można powiedzieć, że naiwna kobieta sama jest sobie winna. Przecież mogła uciec, mogła zostawić męża, który ją bił i gwałcił! Pamiętajmy jednak, że to Ameryka lat siedemdziesiątych, dziewczyny wychowywane są w kulcie bezwarunkowej miłości i posłuszeństwa wobec małżonka. Doskonale obrazuje to scena, w której zrozpaczona Linda próbuje wrócić na kilka dni do rodzinnego domu, czemu kategorycznie sprzeciwia się matka, mówiąc, że jej miejsce jest przy mężu.

 Biografia Lindy Lovelace jest ciekawa, choć reżyserzy, Jeffrey Friedman i Rob Epstein, troszkę zepsuli efekt, podążając w kierunku melodramatu. Zamiast rozbudować kilka ciekawie zapowiadających się wątków (np. Hugh Hefner czy matka popychająca córkę w ręce drania), za wszelką cenę próbowali wycisnąć z nas łzy. Za to interesująco twórcy ukazali kulisy pornobiznesu, którym rządziła kasa i przemoc. Cudowna jest stylistyka lat siedemdziesiątych, która jednak nie służy nawet takiej piękności, jak Seyfried, ani takiemu przystojniakowi, jak James Franco.

 To, co w Lovelace zasługuje na szczególne wyróżnienie, to obsada, perfekcyjnie dobrana zarówno na pierwszym, jak i dalszym planie. Pierwszy raz naprawdę podoba mi się Amanda Seyfried. W końcu doczekała się roli, w której może pokazać swój warsztat, a nie tylko ładną buzię. Peterowi Sarsgaardowi znowu (po Była sobie dziewczyna) przyszło grać zimnego drania i znowu mu wyszło. Sharon Stone, którą wszyscy pamiętamy jako seksowną blondynkę z Nagiego instynktu, ciężko rozpoznać w ciemnych włosach i wałkach na głowie. Ale nieprzyjemna aparycja tylko dodaje charakteru jej bohaterce. James Franco pojawia się tylko w dwóch czy trzech scenach, ale za to idealnie pasuje do roli szarmanckiego właściciela Playboya, Hugh Hefnera.

 

Lovelace z pewnością nie pobije sukcesu kasowego i frekwencyjnego Głębokiego gardła. Nie ma też szans, by zapisać się na kartach historii kinematografii. Ale jeśli zdecydujecie się poświęcić na niego 90 minut wolnego czasu, to nie pożałujecie.

__________________________

tekst: Magdalena

Lovelace
Reżyseria: Jeffrey Friedman i Rob Epstein
Obsada: Amanda Seyfried, Peter Sarsgaard, James Franco, Sharon Stone, Robert Patrick, Juno Temple, Chris Noth, Bobby Cannavale, Adam Brody
USA, 2013