Chyba mam sporo z dziecka, które łatwo daje się oczarować bajkowym klimatem, skoro nie tak szybko dopadła mnie refleksja na temat słabych stron Russendiska (przyszły mi do głowy w trakcie pisania recenzji.). Mało wiarygodnie wygląda Rosjanin mówiący perfekcyjnie po niemiecku (zwłaszcza podczas rozmowy z rodzicami). Na początku seansu, kilkakrotnie, dopytywałam się mojej siostry, dlaczego oni nie mówią w ojczystym języku? Drugi zarzut to brak głównego wątku, który stanowiłby trzon opowiadania. Najpierw miałam wrażenie, że oglądam historię o męskiej przyjaźni, w połowie filmu pojawiała się myśl, że to jednak zwykły romans. Jakby twórca filmu nie mógł się zdecydować, czemu nadać priorytet. Ostatecznie ważny wątek zorganizowania klubu nocnego z rosyjską muzyką całkowicie zszedł na margines. A przecież obraz Ziegenbalga to adaptacja autobiograficznych opowiadań Wladimira Kaminera – pisarza i DJ-a, który od początku lat 90 prowadzi w Kaffee Burger cieszące się ogromną popularnością wieczory z rosyjskimi przebojami.

Lepiej nie traktować Russendiska w kategorii komedii, bo w czasie seansu boków raczej zrywać nie będziemy. Ale bolący od śmiechu brzuch nigdy nie był dla mnie wyznacznikiem jakości filmu. Zdecydowanie bardziej wolę subtelny, błyskotliwy humor, a tego w niemieckim obrazie nie brakuje. Ponadto film zaskakuje formą (sprytne połączenie fabuły z animacją) i bajkową scenografią (zwróćcie uwagę na piękne ujęcie zmieniających się pór roku na jednej z berlińskich ulic), wreszcie uwodzi muzyką (choć zupełnie nie w moim guście) oraz doskonałą (bo niewymuszoną) grą aktorską.