USŁYSZEĆ SZELEST SKÓRY, CZYLI NAJBARDZIEJ INTYMNE POLSKIE KINO

Chciałem poczuć dotyk, szelest i zapach ciała, mówił o Płynących wieżowcach Tomasz Wasilewski. Reżyser wyraźnie stroni od tandety i wulgarności, w znacznej mierze odcina się od stereotypów, za to koncentruje się na tym, co najważniejsze, czyli na emocjach. Efekt? Doskonałe recenzje po Tribeca Film Festival (żadna poniżej 4 gwiazdek!) oraz nagroda w sekcji East of the West na festiwalu w Karlowych Warach. Teraz obraz Wasilewskiego walczy o nagrodę w konkursie głównym festiwalu Nowe Horyzonty. Trzymam kciuki za ten najbardziej intymny i niezwykle prawdziwy film o miłości mężczyzny do mężczyzny.

Kuba (Mateusz Banasiuk) nosi dresy i krótko przystrzyżone włosy. Wolne chwile spędza na basenie. Mieszkanie dzieli ze swoją matką (Katarzyna Herman) i dziewczyną, Sylwią (Marta Nieradkiewicz). Układ trochę niezręczny, bo rodzicielka jest dość zaborcza, a ukochana syna permanentnie okupuje łazienkę, co prowadzi do spięć między domownikami. Kuba kocha swoją dziewczynę (tak twierdzi), ale jednocześnie nie stroni od małego co nieco w toalecie z innym pływakiem. Choć poszukiwanie własnej tożsamości zdają się być jedynym motorem napędowym poczynań chłopaka. Gdy jednak na horyzoncie pojawia się Michał (Bartosz Gelner), jego sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej. Kuba nie może oprzeć się rodzącej fascynacji, ale nie ma odwagi, by rozstać się z dziewczyną. A Sylwii nie pozostaje nic innego, jak cierpieć.