W klasie biznesowej (ekonomiczna nas nie interesuje, bo pod wpływem środka usypiającego wszyscy śpią jak dzieci) podróżują niezłe ziółka. Norma (Cecilia Roth) jest królową porno-biznesu i ponoć spała z najważniejszymi osobami w Hiszpanii (nie wspominając o numerze jeden). Tajemniczy Pan Más (José Luis Torrijo) okazuje się być biznesmenem, który zdefraudował niezłą kasę i zrobił w konia pół kraju. Meksykanin z wąsem (José María Yazpik) to gość od czarnej roboty, ale do kolejnej swojej ofiary najwyraźniej czuje mięte. Bruna (Lola Dueñas) jest jasnowidzką, która wyczuwa śmierć na odległość, ale chwilowo jej umysł zaprząta szybka utrata dziewictwa.

Postacie, jak zwykle u Almodovara, są nietuzinkowe. A najlepsi hiszpańskojęzyczni aktorzy dali z siebie wszystko, by film uratować. I jeśli nie wyszłam z seansu wcześniej niż pojawiły się napisy końcowe, to tylko ze względu na kreacje aktorskie.

Zalążki scenariusza do Przelotnych kochanków powstawały pięć – sześć lat temu. Almodovar zaczął od scen z podpitymi stewardami, ale historia na tyle go bawiła, że zaczął dopisywać kolejne wątki. Szkopuł w tym, że w tej zabawie reżyser zapomniał, że w filmie poza mniej lub bardziej ciekawymi dialogami, liczy się również akcja. A tu takowej nie było. Okej, niby dowiadujemy się o usterce samolotu i niebezpieczeństwu, które grozi bohaterom. Tylko, że przyjmujemy to jakoś bez większych emocji.

Czyżby Pedro Almodovar uważał, że jego film jest za słaby, by zaangażować najbardziej znanych na świecie hiszpańskich aktorów? Antonio Banderas i Penelope Cruz, co prawda pojawiają się w pierwszych minutach filmu, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że to wyłącznie chwyt marketingowy. Ich nazwiska świetnie się prezentują na plakacie i z pewnością zachęcą do kupieniu biletu na seans niejedną niezdecydowaną duszyczkę.

Pedro Almodovar od zawsze miał pociąg do wyraźnych barw, agresywnej stylistyki i kiczowatych scenografii. Pod tym względem Przelotni Kochankowie nie odstają od reszty filmów w dorobku reżysera. Zastanawia mnie tylko, czy wybitny filmowiec i właściciel firmy producenckiej, El Deseo, tak jak cała Hiszpania, odczuwa skutki kryzysu finansowego. Film wygląda jakby został zrealizowany za pieniądze ze świnki – skarbonki. Większość akcji rozgrywa się w samolocie, a podczas podchodzenia do lądowania, zamiast oglądać siadającą na płycie lotniska maszynę, wędrujemy po pustych holach lotniska. Tak wiem, filmowy świat Almodovara zawsze raził sztucznością, ale w Przelotnych Kochankach, aż boli od patrzenia.

Lepiej abyśmy najnowszy film wybitnego Hiszpana potraktowali jak chwilowy kaprys, chęć powrócenia do komedii z początku wielkiej kariery reżysera (Pepi, Luci, Bom i inne dziewczyny z dzielnicy). Jeśli na półtorej godziny uda nam się wyłączyć nasze artystyczne oczekiwania, to jesteśmy w stanie przetrwać seans filmowy z uśmiechem. Pod warunkiem, ze mamy spore pokłady tolerancji oraz dystansu do siebie i świata.

________________________