Reżyser dopuszcza do głosu nie tylko dorosłych, ale i dzieci. Samotny port… jest wręcz utkany z licznych przeplatających się historii, których wspólnym mianownikiem jest helsińskie osiedle, Vuosaari (zresztą taki jest oryginalny tytuł obrazu), a także  tytułowa miłość albo samotność, której powody bywają przeróżne. Jednak mnogość wątków powoduje, że część problemów została tylko zarysowana, nie udało im się wybrzmieć w wystarczającym stopniu. Chłopiec, którego jedynym przyjacielem jest czworonożny Alex, bo zapracowana matka nie ma czasu się nim zająć, ojciec uzależniony od diet i ćwiczeń, bezmyślnie wbijający do głowy synowi zasady zdrowego żywienia, małżeństwo, które nie potrafi okazywać sobie uczuć, czy chora na raka matka, powoli żegnająca się ze wszystkimi, których kocha, to tylko niektórzy z bohaterów mozaiki Louhimiesa. Reżyser wytyka niektórym bohaterom bezmyślne zapatrzenie w świat celebrytów i programy typu Big Brother. Na przykładzie nastoletniej Millii, która trafia do porno-biznesu, pokazuje jak zgubne może być budowanie swojej rzeczywistości na kruchym firmamencie marzeń o sławie. Może nie ma w tych historiach Louhimiesa nic odkrywczego, jednak poruszają dogłębnie. Okazuje się, że miłość, a właściwie jej ulotność doskwiera dokładnie tak samo jak samotność.