Dla Rose Pamphyle szczytem marzeń, tak jak dla milionów młodych Francuzek, jest praca sekretarki. Urocza dziewczyna twierdzi, że dzięki tej profesji będzie podróżować i poznawać sławnych ludzi. Louis Échard, jej przyszły pracodawca, ściąga dziewczynę na ziemię kpiącym komentarzem, że może jej zapewnić, co najwyżej, zwiedzanie okolic. Nie wie jeszcze jak bardzo się myli.

Rose stawia się na rozmowę kwalifikacyjną w kancelarii ubezpieczeniowej w Lisieux. Wśród tłumu kandydatek czuje się niepewnie, bo nie nosi okularów (a przecież to atrybut porządnej sekretarki), bo zamiast klasycznego żakietu, założyła sukienkę w kwiatki. W starciu z przyszłym pracodawcą wypada dość blado. Ale na tle pozostałych dziewczyn wyróżnia się urodą i wyjątkową umiejętnością… szybkiego pisania na maszynie (i to zaledwie dwoma palcami).

Popisowy numer, podczas którego Rose stuka na maszynie, jak oszalała, aż ramiączko od bielizny zsuwa się jej z ramienia, a blond loki uwalniają się z koczka, robi na Louisie ogromne wrażenie. W mężczyźnie budzi się uśpiony duch rywalizacji. Zatrudnia dziewczynę i nakłania do udziału w konkursie szybkiego pisania. Sam zostaje jej trenerem, wymagającym i bezlitosnym. Wspólne treningi zbliżają dwójkę do siebie. Tylko, że Louis to tchórz, który nie ma odwagi mówić o swoich uczuciach i walczyć o miłość.

Reżyser Wspaniałej, Régis Roinsard, jest debiutantem. Udało mu się jednak zdobyć dość pokaźny budżet, co pozwoliło mu na zaangażowanie jednego z najbardziej rozchwytywanych obecnie amantów francuskiego kina, Romaina Durisa (Heartbreaker) oraz pięknej Bérénice Bejo (Artysta). Ale na ekranie wcale to nie oni błyszczą, bo wszystkie oczy zwrócone są na Déborah François. Urocza blondynka ponoć pokonała 150 kandydatek do roli Rose, potem przeszła odpowiednie kursy pisania na maszynie, by ostatecznie, jak przystało na wzorową sekretarkę, nabawić się kontuzji łokcia. Już okrzyknięto ją nadzieją kina francuskiego i słusznie. François łączy w sobie dziewczęcy urok i kobiecy sex appeal, młodzieńczą naiwność i inteligencję. Czego więcej chcieć?!

We Wspaniałej, reżyser zabiera nas w podróż do Francji lat pięćdziesiątych. Piękna jest ta landrynkowa stylistyka i jakże autentyczna. Roinsard idealnie odwzorował ówczsną modę, fryzury, wnętrza, nawet postarał się o idealną rekonstrukcję maszyny do pisania (co ponoć udało się dzięki jedynemu kolekcjonerowi we Francji).

Wspaniała udowadnia, że francuskie komedie romantyczne wciąż są en vogue. Jest z nimi tylko jeden problem. Ogląda się je przyjemnie, ale bez zaangażowania. Dziś jeszcze Wspaniałą mam w głowie, ale na jak długo?

__________________________

tekst: Magdalena

Wspaniała (Populaire)
Reżyseria: Régis Roinsard
Obsada: Déborah François, Romain Duris, Bérénice Bejo
Francja, 2012