Film Sachy Gervasiego odnosi się do czasu, gdy powstawał dreszczowiec wszechczasów, Psychoza. Początek (a także koniec) filmu nawiązuje do serialu Alfred Hitchcock przedstawia, w którym znany reżyser miał zwyczaj witać i żegnać się z widzami. Później oglądamy zmagania Hitcha (tak się kazał nazywać) z wytwórnią filmową, która nie chciała sfinansować projektu oraz z urzędem cenzury, który wzdryga się na samą myśl o scenie zabójstwa pod prysznicem (nie daj boże wkradnie się tam odrobina nagości).

Ale kręcenie Psychozy jest tylko tłem do historii związku reżysera z żoną, Almą Reville. Bo jak wiadomo nie od dziś, za każdym silnym mężczyzną musi stać równie silna kobieta. Może reżyser powinien zmienić tytuł filmu na taki, który należycie oddawałby zasługi małżonki? Alma, pomimo niekwestionowanego talentu, wybrała życie w cieniu wybitnego męża ( Jestem twoją żoną. Świętuję z tobą dobre recenzje, opłakuje te złe. I znoszę wszystkich, którzy mnie nie zauważają, bo jedyne, co widzą, to genialny Alfred Hitchcock – mówiła w sprzeczce). Była dla niego, nie tylko jego powierniczką i przyjaciółką, ale również obdarzonym niewiarygodną intuicją doradcą ( Zabijasz główną bohaterkę w połowie filmu?… Nie czekaj pół filmu. Zabij ją po pół godzinie – radziła mężowi przy śniadaniu).

Scenariusz do filmu, na podstawie książki Stephena Rebello, napisał John J. McLaughlin (Czarny łabędź). Jego najmocniejszą stroną jest świetnie ukazana relacja małżonków. Ale, nie ma co ukrywać, że ogromna w tym zasługa obsady aktorskiej. Anthony Hopkins zbyt wątły do roli łakomczucha Hitcha, gra z doczepianym brzuchem. Do perfekcji opanował sposób bycia i gesty reżysera (zwłaszcza filuteryjne podnoszenie podbródka). W postać Almy wcieliła się doskonała Helen Mirren. Dla tego duetu warto zobaczyć Hitchocka. Reszta aktorów, mimo  elektryzujących nazwisk (Johansson, Biel) stanowi tylko tło. Albo scenariusz nie pozwolił im należycie błyszczeć, albo przytłumił je blask głównych bohaterów.