Skunk to jedenastoletnia dziewczynka jakich wiele. No, może z jednym małym wyjątkiem, że rytm jej życia dyktowany jest przez chorobę. Nie jest to może dla niej zbyt uciążliwe i ma się wrażenie, że codzienne kłucie się i sprawdzanie wyników zwyczajnie weszło jej w nawyk. Mimo wszystko, cukrzyca powoduje, że nastolatka zaczyna mieć świadomość tego, że beztroskie dzieciństwo ma swoją granicę.

Chociaż Skunk to dziewczynka nad wyraz mądra jak na swój wiek, to jednak w pewnym sensie nadal niewinna i beztroska. Żyje w świecie, w którym nie ma miejsca na krzywdę. Widzi świat tylko w kolorowych barwach i nie jest w stanie zrozumieć złych uczynków swoich sąsiadów. Jednak wydarzenia, które mają miejsce w jej najbliższej okolicy sprawią, że jedenastolatka będzie musiała zweryfikować swoje naiwne spojrzenie na świat i być może nieco dorosnąć. Bo, jak się okazuje, każdy, nawet najbardziej szczęśliwy dom ma swoje mroczne sąsiedztwo, a każde kłamstwo, które  wychodzi na jaw,  ma swoje konsekwencje.

Skunk (rewelacyjna rola debiutującej Eloise Laurence) mieszka na przedmieściach Londynu razem z bratem Jedem, kochającym ojcem, Archiem (świetna rola Tima Rotha) i opiekunką o swojsko brzmiącym imieniu, Kasia. Mimo, że nie miała łatwego życia (matka porzuciła rodzinę), to jednak wygląda na szczęśliwe dziecko. Ojciec, ze względu na pracę, wydaje się być tylko gościem w domu, ma jednak rewelacyjne układy z dziećmi. Jeżeli tego potrzebują w każdej chwili przytuli i wysłucha. To też dobry człowiek w stosunku do obcych. Gdy sąsiedzi mają problemy, chętnie pomaga zawodowo, czy po prostu, z czystej życzliwości.  Archie nikomu nie zawadza, jest kwintesencją normalności, bo to po prostu zwyczajny ale sympatyczny facet. W domu jest również Kasia, opiekunka, która zastępuje dzieciom matkę. Zarówno Skunk, jak i Jed, przepadają za  nią tak samo, jak za jej chłopakiem, nota bene szkolnym nauczycielem dziewczyny (w roli Mike- Cillian Murphy).  Rodzeństwo również dogaduje się doskonale. Mają nawet sekretne miejsce na cmentarzysku samochodów, do którego uciekają w letnie dni, a które później stanie się też miejscem pierwszych randek i miłosnych schadzek. Pewnie koniec lata upłynąłby dzieciom w spokoju, gdyby nie sąsiedzi.

Reżyser (doświadczony reżyser teatralny i aktor, Rufus Norris) kreśli nam obraz brytyjskiego (miejmy nadzieję, nietypowego) przedmieścia, gdzie niby spokojne osiedle domków jednorodzinnych z dnia na dzień staje się centrum smutnych i tragicznych wydarzeń. W tym epicentrum są dwie, jakże odmienne od siebie rodziny. Pierwsza, spokojna i porządna, ale żyjąca w cieniu choroby opóźnionego w rozwoju syna, Ricka (Robert Emms). Druga, hałaśliwa i wulgarna, której głową rodziny jest agresywny i nadużywający pięści, Bob Oswald (Rory Kinnear), ale jakże troszczący się o swoje trzy latorośle. Losy obu rodzin splatają się na dobre, a raczej na złe, gdy jedna z córek Oswalda bezmyślnie i bezpodstawnie oskarża Ricka o gwałt.

Norris funduje nam opowieść, z jednej strony o kłamstwach i pomówieniach, które wciągają, mniej lub bardziej winnych, w szereg nieprzyjemnych zdarzeń, z drugiej zaś o beztroskim dzieciństwie. W sposób przemyślany i pełen wyczucia opowiada o przejściu z dzieciństwa w jakże niebezpieczną dorosłość. Udowadnia nam, że niewinność u dzieci ma swoje granice. Zawsze jest ktoś, kto to dzieciństwo raz na zawsze zakończy, często w brutalny sposób. Pokazuje również, że z błahego żartu mogą zrodzić się konsekwencje nieodwracalne w skutkach.  Że ktoś może przez to cierpieć, ktoś stracić życie, a ktoś inny beztroski świat. Reżyser wydaje się sugerować, że już raz złamane dzieciństwo trudno będzie odbudować czy posklejać. Jednak, mimo  na pozór smutnego wydźwięku, historia ma również swoje ciepłe i ujmujące chwile. To również opowieść o pierwszych zauroczeniach, pierwszych potajemnych schadzkach i pocałunkach, bo przecież widzimy świat oczami Skunk, ciekawej życia dziewczynki.

Broken to film zrobiony przez wrażliwców i dla wrażliwców. Historia broni się sama, nie potrzebna jej oprawa w stylu hollywoodzkich produkcji ani żadne efekty specjalne. Wrażliwy widz doceni  jej prostotę. Oprócz fabuły i wspaniałej gry aktorskiej (zwłaszcza młodej debiutantki) warto zwrócić uwagę tylko na dwa aspekty, muzykę i zdjęcia. Muzykę, która znakomicie oddała klimat filmu i stanowi jej integralną część, skomponował Damon Albarn, lider znanego brytyjskiego zespołu Blur. Za zdjęcia zaś odpowiedzialny był Rob Hardy, który za ich pomocą doskonale oddał obraz skomplikowanych uczuć, które drzemią w głównych bohaterach.

_______________________________

tekst: Agnieszka

Broken
Reżyseria: Rufus Norris
Obsada: Tim Roth, Eloise Laurence , Robert Emms, Cillian Murphy, Rory Kinnear
Wielka Brytania, 2012

 ________________________