Dzisiaj następna porcja filmów na poprawę humoru. Kolejne 7 obrazów, które spowodują, że na chwilę zapomnisz o paskudnej pogodzie za oknem albo fatalnym dniu w pracy. A jeśli poniższe propozycje nie spełniają Twoich oczekiwań albo znasz już je na pamięć proponujemy zajrzeć do poprzednich edycji NA POPRAWĘ HUMORU. Na pewno znajdziesz tam coś dla siebie.

 

Film Bena Palmera to typowa historia w stylu „chłopak spotyka dziewczynę”. No, prawie … Bo Jack (Simon Pegg) umówił się z Jessicą, ale na randkę ostatecznie zabrał Nancy (Lake Bell). On nie wiedział, że zaszła pomyłka, a ona nie wiedziała jak się z tego wyplątać. Na domiar złego między dwojgiem nieznajomych zaczęło iskrzyć.

Dalej historia miłosna Jacka i Nancy przebiega według znanego schematu – zdemaskowanie oszustki – rozstanie – refleksja. Na szczęście zbyt oczywistą fabułę rekompensuje świetny humor, ciekawe postacie (czasem ryzykownie przerysowane jak Sean w wykonaniu Rory’ego Kinneara), znakomite sceny (spontaniczna sekwencja taneczna czy uliczny marsz na miarę oświadczynowej sceny Colina Firtha w To właśnie miłość) i odtwórcy głównych ról, którzy burzą wizerunek perfekcyjnych bohaterów komedii romantycznych.

Joel i Ethan Coen serwują nam pełną absurdu przypowieść o ludzkiej głupocie. Bo jakże inaczej określić historię agenta CIA, który po latach wzorowej (w jego odczuciu) służby zostaje zwolniony z powodu … nadużywanie alkoholu. Mężczyzna postanawia się zemścić, opisując różne brudne historie związane z agencją. Niespodziewanie płyta z jego zwierzeniami trafia w niepowołane ręce, a dokładnie w ręce dwojga średnio rozgarniętych pracowników klubu fitness, którzy wyczuwają w tych rewelacjach żyłę złota.

Coenowie niespiesznie snują szpiegowską opowieść, podszytą inteligentnym, czarnym humorem i całkowicie wykorzystują potencjał swojego aktorskiego zespołu … i to nie byle jakiego (John Malkovich, Brad Pitt, George Clooney, Frances McDormand, Tilda Swinton).

Francis (Owen Wilson), Peter (Adrien Brody) oraz Jack (Jason Schwartzman) to trzej bracia, którzy wybierają się w podróż dookoła Indii. Rodzeństwo częściej skacze sobie do gardeł, niż okazuje braterską miłość. Każdy z Whitmanów zmaga się z problemami, nic też dziwnego, że do pociągu zabierają pokaźny bagaż życiowych doświadczeń. Francis – organizator całego przedsięwzięcia niedawno uległ poważnemu wypadkowi i teraz  – choć posiniaczony i obolały – usiłuje scalić rozbitą po śmierci ojca rodzinę. Ale nie będzie łatwo. Peter, który nie może się odnaleźć w nowej życiowej sytuacji (lada dzień zostanie ojcem) oraz aspirujący pisarz Jack, ukrywający się przed swoją narzeczoną – najchętniej daliby nogę z pociągu. Pomoże  konfiskata paszportów i duża dawka leków przeciwbólowych, którymi bracia co chwila się wymieniają. Z biegiem czasu oraz wydarzeń mężczyźni zbliżą się do siebie. Podróż tytułowym pociągiem okaże się właściwie podróżą duchową, podczas której odrodzą się więzi rodzinne, a życie nabierze sensu.

Ta zabawna i miejscami absurdalna historia  skutecznie poprawi Ci  humor, o ile jesteś fanem artystycznych wizji Wesa Andersona. Pociąg do Darjeeling albo pokochasz albo znienawidzisz. Albo wsiądziesz do tego pociągu, albo grzecznie zostajesz na stacji.

Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że Hector (Simon Pegg) osiągnął w życiu pełnię szczęścia. Pracuje jako psychiatra, odnosi sukcesy, a w pięknym domu czeka na niego jeszcze piękniejsza narzeczona Clara (Rosamund Pike). Jednak mężczyznę od jakiegoś czasu męczy myśl, że nie potrafi pomóc swoim pacjentom, a związek z cudowną narzeczoną utknął w martwym punkcie. Pewnego dnia w Hectorze coś pęka. Z dnia na dzień porzuca wygodne życie, pakuje walizki i wyrusza w samotną podróż dookoła świata. Przemierza kolejno Chiny, Afrykę oraz Stany Zjednoczone, dzierżąc w ręku notes, w którym skrupulatnie zapisuje swoje przemyślenia na temat szczęścia. Tymczasem los płata mu figle, co rusz wystawia na różne próby, by pod presją emocji mógł wreszcie odnaleźć źródło szczęścia.

Choć losy głównego bohatera kształtują się w dość przewidywalny sposób, a morał płynący z ekranowej historii jest dość oczywisty (nie trzeba jechać na koniec świata, by odkryć, że szczęście jest tuż obok), to jednak nie popsuje to nam radości z seansu. Spora w tym zasługa lekkiego humoru, znakomitej obsady i pięknych zakątków, do których zabierze nas reżyser, Peter Chelsom.

Carl Casper (Jon Favreau) jest szefem kuchni renomowanej restauracji w Los Angeles. Chce tworzyć kulinarne dzieła sztuki, ale powstrzymuje go konserwatywny właściciel, który w zespole bardziej ceni rzemieślników niż artystów. Awantura z krytykiem kulinarnym, w której znaczący udział ma niefortunny i niezwykle popularny wpis Carla na Twitterze oraz konflikt z właścicielem restauracji, powodują, że Carl porzuca pracę. Przy pomocy przyjaciół i byłej żony (Sofía Vergara) tytułowy szef próbuje zacząć wszystko od nowa. Wypożycza wóz i otwiera uliczną restaurację na kółkach. Wraz synem i niezawodnym przyjacielem nakarmią puste brzuchy Amerykanów w kilku stanach.

Scenarzysta Marty (Colin Farrell) kończy pisać scenariusz zatytułowany 7 psychopatów. Potrzebuje odrobiny skupienia i inspiracji, czasem trochę alkoholu. Jego najlepszy przyjaciel, bezrobotny aktor Billy (Sam Rockwell), który dorabia sobie jako złodziej psów, zrobi wszystko, żeby pomóc swojemu kumplowi. Pech chce, że w tym samym czasie Billy wraz ze swym wspólnikiem Hansem (Christopher Walken) skradli pupila szalonego gangstera Charliego (Woody Harrelson).

Martin McDonagh gwarantuje nie tylko szybkie i nieprzewidywalne zwroty akcji, ale również inteligentne i przezabawne dialogi. Nie ma tu granic zdrowego rozsądku ani poprawności politycznej. Fabuła wiedziona wyobraźnią Billy’ego podąża w najbardziej mroczną i brutalną, ale jednocześnie jakże zabawną stronę. Dodatkowo fabułę wzmacniają wyjątkowo barwne postaci.

W sam raz dla miłośników czarnego humoru, zaskakujących zwrotów akcji, inteligentnych dialogów, Christophera Walkena, Woody’ego Harrelsona, miłośników psów, irlandzkiego akcentu Farrella, długonogich dziewczyn Bonda….chyba każdy odnajdzie tu coś dla siebie.

Guy Ritchie zabiera widza do barwnych lat 60-tych XX wieku, w kulminacyjnym okresie zimnej wojny. Agent CIA Napoleon Solo (Henry Cavill) oraz agent KGB Illya Kuryakin (Armie Hammer) muszą odłożyć na bok wzajemne animozje i połączyć siły, aby powstrzymać tajemniczą międzynarodową organizację przestępczą.

Kryptonim U.N.C.L.E to nie tylko historia szpiegowska w stylu zabili go i uciekł, a raczej bardzo udany pastisz gatunku perfekcyjnie utrzymany w smakowitej stylistyce retro.W filmie pierwsze skrzypce grają mięśnie, pistolety, szybkie samochody i gadżety szpiegowskie. Widowiskowe akcje godne agenta 007 mogą powodować zawrót głowy, ale Ritchie w te efektowne sekwencje zgrabnie wplótł inne elementy. Jest przede wszystkim dużo humoru. Błyskotliwe dialogi, ostre riposty przecinają fabułę wzdłuż i wszerz, nie pozwalając widzowi nudzić się ani chwilę. Na dowcipie budowane są także główne postacie. Znienawidzeni agenci CIA i KGB, którzy łączą siły we wspólnej misji, mówią do siebie pieszczotliwe: Zarazo (to o Rosjaninie) i Kowboju (o Amerykaninie), co chwilę urządzając wewnętrzne zawody: kto szybszy, kto bardziej sprawny, prześcigając się przy tym w nowinkach technicznych i nawzajem podrzucając sobie pluskwy do hotelowego pokoju.