Hipster to pojęcie dość płynne. Definicji i interpretacji w internecie znajdziecie co najmniej kilka, niektóre nawet bardzo się rozmijają. Jest jednak klika punktów wspólnych. Przyjmijmy zatem, że do naszych kinowych rozważań za hipstera uznamy przedstawiciela współczesnej subkultury, którego wyróżnia niezależność wobec głównego nurtu kultury masowej oraz wyraźne akcentowanie swojej oryginalności i indywidualności. Ważny jest dla niego wizerunek, oraz wyjątkowe, nieszablonowe zainteresowania. Hipstera kręci twórczość artystyczna, niszowe formy kultury, w tym muzyka i kino niezależne…

Wychodzi na to, że po części każdy z nas jest hipsterem …

Poznajcie moich ulubionych filmowych bohaterów, którym można przypiąć łatkę hipstera.

Philip Lewis Friedman (brodaty, wciśnięty w tweedową marynarkę Jason Schwartzman) nie jest dobrym materiałem ani na przyjaciela, ani na chłopaka. Tylko pisarz z niego zdolny. Właśnie wydał swoją drugą powieść i sukces staje się dla niego doskonałym pretekstem, by wytknąć wady bliskim. Byłej dziewczynie obrywa się za brak wiary w jego talent, przyjacielowi ze studiów za porzucenie ideałów, a zakochanej w nim fance za brak znajomości jego debiutu. Bez chwili wahania reprymendy udziela także obecnej dziewczynie, ambitnej fotografce Ashley (Elisabeth Moss) za to, że zabiera mu przestrzeń niezbędną do pracy i życia. W końcu duszący się w nowojorskim mieszkaniu Philip zabiera swoje ogromne ego na wieś do przyjaciela i literackiego guru Ike’a Zimmermana (Jonathan Pryce). Tam, przy butelce 10-letniej whiskey, Ike karmi Philipa życiowymi radami. Choć bardziej niż pomoc koledze po fachu, interesuje go dokarmianie wiecznie głodnego „ja”. Alex Ross Perry, stworzył błyskotliwy i zabawny obraz literackiego świata, w którym pisarz nienawidzi ludzi, ale jednocześnie nie mógłby żyć bez czerpania od nich inspiracji, marzy o sukcesie, ale wyraża się o nim pogardliwie, pragnie być rozpoznawalny, ale potrzebuje odosobnienia.

Brooke (cudowna Greta Gerwig) jest odważna, ma sto pomysłów na minutę i znajomych na każdym kroku. W ciągu jednej nocy zaśpiewa na scenie ze znajomym zespołem, odwiedzi modną nowojorską knajpę, pogada z przyjaciółmi, skrupulatnie i z humorem opisze swój wieczór na Twiterze, a na noc wróci do designerskiego loftu, który przebudowała na potrzeby mieszkaniowe. Jej życie to jedno wielkie pasmo sukcesów. Brak dyplomu wyższej uczelni nie ogranicza jej w niczym. Na zawołanie staje się elokwentną bizneswoman, zdolną wynegocjować pieniądze na rozkręcenie restauracyjnego projektu, o którym marzy. W międzyczasie bywa też dość osobliwą korepetytorką z matematyki, instruktorką fitnessu, dekoratorką wnętrz i pomysłodawczynią skradzionego pomysłu na T-shirty, który mógł jej przynieść miliony.

Frances (ponownie Greta Gerwig) to ciekawy przypadek. Ma 27 lat, jedną nogą wkroczyła w dorosłości, drugą jednak kurczowo trzyma się młodości. Jest dokładnie tak samo niezdarna, co urocza. Jej upadki bywają równie spektakularne, co towarzyskie wpadki. Jednak nie sposób jej nie lubić i jej beztroskiego podejścia do życia. Nie dość, że dziewczyna żyje marzeniami, to często podejmuje zbyt pochopne decyzje (jak ta o weekendowym wyjeździe do Paryża), które rodzą przykre skutki (spłata kredytu) i kształtują jej późniejszą losy (konieczność podjęcia pracy biurowej). Pytana o zawód, wyjaśnia, że „trudno to wytłumaczyć”. Stara się jednak robić wszystko, by spełniać swoje marzenia o tańcu. Zresztą to bardzo podobne do osób z jej otoczenia. Jej znajomi, niczym przedstawiciele nowojorskiej bohemy, żyją z dnia na dzień, pomieszkują kątem u zamożniejszych przyjaciół i marzą o karierze i życiu artysty (Benji nie pracuje, za to regularnie próbuje sił w filmie czy telewizji, wysyłając próbki scenariuszy, Rachel tańczy w zespole, a Lev rzeźbi).

Derby i Jamie (Amanda Seyfried i Adam Driver) w filmie Noah Baumbacha to hipsterzy pełną gębą. Mieszkają w lofcie zawalonym winylami i kasetami VHS (czyli, tym wszystkim, czego inni już dawno się pozbyli), urządzają grill-party na nowojorskiej ulicy. Nie mają samochodu (wolą rozklekotane rowery), nie siedzą z nosem w swoich smarfonach, nie googlują. Ubierają się w second-handach, bywają na dziwacznych imprezach. Ona produkuje domowe lody, on jest artystą, który chce zrobić karierę jako dokumentalista (choć – jak na prawdziwego hipstera przystało – wzdryga się na sam dźwięk słowa: kariera).

Nazywam się Oliver Tate. Może to nieco pretensjonalne, ale chciałbym, żeby na każdym kroku towarzyszyła mi ekipa filmowa .Nie wiem jeszcze kim jestem. Próbowałem rzucać monetą. Słucham wyłącznie francuskich szansonistów. Miałem nawet krótką fazę kapeluszową, ale na próżno – tak mówi o sobie główny bohater w zwiastunie Mojej łodzi podwodnej w reżyserii Richarda Ayoade’a. I już po tych pierwszych słowach można powiedzieć, że jest w nim coś oryginalnego i jednocześnie ujmującego. Dodatkowo wrażenie to umacnia jego wizerunek, grzeczna fryzura z grzywką i ogromne worki pod oczami.  To typ dziwaka, trochę wycofanego i odstającego od reszty grupy. Nie ma kumpli w szkole, a dziewczyny się z niego śmieją. Ale nie wszystkie.

Frank (Michael Fassbender) – to ekscentryczny muzyk, który z jakiegoś powodu nie chce pokazywać światu swojej twarzy. W olbrzymiej papierowej masce śpi, jada posiłki, a nawet bierze prysznic. Jest niezwykle płodnym i oryginalnym artystą (piosenka o kłaczku na dywanie!). Tworzy w dziwaczny sposób. Jego kreatywność stymulują ćwiczenia fizyczne, w których wszystkie chwyty są dozwolone, do czasu, gdy ktoś nie krzyknie: Szynszyla!  Choć kryje przed światem swoje prawdziwe oblicze, to jednak chce dotrzeć do ludzi poprzez sztukę. Nie jest to łatwe, nie tylko ze względu na muzykę, którą tworzy (daleką od  upodobań masowych konsumentów kultury), ale również ze względu na egocentryczne czasy, w których tworzy.

Tytułowy bohater filmu braci Coen jest młodym piosenkarzem próbującym przebić się na nowojorskiej scenie muzyki folkowej.  Llewyn (Oscar Isaac) zwykle ma pod górkę. Jego przyjaciel z duetu właśnie popełnił samobójstwo, a solowa płyta nie sprzedaje się najlepiej. Jest trochę jak poeta, któego wiersze rozumieją nieliczni. Podczas gdy owacje zbierają jego znajomi: Jim i Jean (wciśnięty w sweter w serek Justin Timberlake i złośliwa kochanka Carey Mulligan), którzy w legendarnym Gaslight Café odśpiewują Five Hundred Miles. Davisowi przyjdzie przemierzyć nawet więcej niż 500 mil – w towarzystwie naćpanego jazzmana (John Goodman) i Johnny’ego Five (Garrett Hedlund). Jednak wycieczka muzyka do Chicago do Gate of Horn kończy się niepowodzeniem. Nie widzę tu dużych pieniędzy – słyszy na odchodne. Llewyn może jest luzerem, ale jest również bohaterem. Czyni go tym jego muzyka, w której jest absolutnie szczery.

Protagoniści o biblijnych imionach to outsiderzy, członkowie bohemy, którzy zatracają się słuchając ukochanej muzyki lub czytając książki. Ich uczucie jest na tyle silne, że przetrwało próbę czasu – i to nie byle jaką – są ze sobą kilka stuleci. Bo tak się składa, że bohaterowie są wampirami. Ale bycie Jarmuschowym krwiopijcą wcale nie oznacza wbijanie zębów w szyję ofiary, bo Adam i Eve zdobywają zapasy czerwonej cieczy (zero minus) w cywilizowany sposób. Ona (Tilda Swinton) kocha kontakt z naturą (zna łacińskie nazwy wszystkich roślin), on (Tom Hiddleston) zbiera zabytkowe instrumenty i tworzy żałobną muzykę (ponoć jeden utwór podarował Schubertowi). Na co dzień nie mieszkają razem. Ona woli atmosferę w Tangerze i dom zawalony po sufit książkami, on mroczny klimat Detroit i  wypełnione płytami winylowymi mieszkanie, w którym z pewnością dobrze czułby się Bob Dylan.

Margot (Gwyneth Paltrow) to jedno z trojga cudownie uzdolnionych dzieci w rodzie Tenenbaum. W wieku zaledwie 14-lat odniosła wydawniczy sukces jako genialna dramatopisarka. Ma wiecznie ten sam apatyczny i jakby pozbawiony emocji wyraz twarzy. Uczucia, których nie wyraża są zapisane na kartach jej dramatów. Margot nosi torebką Birkin i tenisowe sukienki, które bardziej niż dla kobiety w jej wieku, nadają się dla podlotka.  Ona jednak ze spokojem zestawia je z norkami i nieodłącznym papierosem. Ma mocny makijaż, oczy pomalowane kredką na czarno. Nosi proste dziewczęce włosy do ramion, w które z upodobaniem wpina infantylną spinkę.

Czy chcesz zobaczyć najpiękniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek nakręciłem? – pyta swoją sąsiadkę Jane, Ricky Fitts (Wes Bentley), miejscowy dostarczyciel marihuany. Potem pokazuje dziewczynie filmik z fruwającą na wietrze torbą foliową. Wrażliwy filmowiec – amator ma niewątpliwie zadatki na artystę. Obok wrażliwości na piękno otaczającego świata – jako nastolatek – nie pozostaje również obojętny na wdzięki miłej dziewczyny z sąsiedztwa. Na swojej kamerze rejestruje nie tylko fruwające plastiki, ale również piękno kobiecego ciała podczas osobliwego peep show.