Bywają aroganckie, mściwe i kłótliwe. Silne i apodyktyczne. Zawsze mówią co myślą. Nigdy za nic nie przepraszają.

Prawdziwe zołzy.

Mavis Gary (Charlize Theron) jest ghostwriterką niegdyś modnej, a obecnie dobiegającej końca serii książek dla młodzieży. Mieszka w Minneapolis, w nowoczesnym mieszkaniu. Umawia się na niezobowiązujące randki i najczęściej rano budzi się u boku faceta, którego imienia nawet nie pamięta. Mavis jest znudzona i zmęczona życiem. Z letargu wybudza ją mail ze zdjęciem niemowlaka, którego ojcem jest Buddy Slade (Patrick Wilson)  – szkolna miłość Mavis. Zgodnie ze starym jak świat schematem, zakazany owoc nagle staje się niezwykle kuszący. Mavis chce załatwić sprawy po swojemu. Chce odbić Buddy’ego jego prowincjonalnej żonie i wyzwolić go z kieratu pieluch. Nie ma przy tym najmniejszych skrupułów.

Reżyser Jason Reitman i scenarzysta Diablo Cody (twórcy Juno) pozwalają swojej bohaterce ponieść sromotną klęskę i to na oczach znienawidzonego rodzinnego miasteczka. Publicznie upokorzona bohaterka na chwilę zrzuca swoją maskę, pod którą ukrywa paranoje związane z wiekiem i brakiem spełnienia.

Dla męża Ollie, dla uczniów średniej szkoły, których uczy matematyki, jest Panią K. Widzom jednak zapadnie w pamięci jako Olive Kitterige – rzadko uśmiechająca się kobieta o ciętym języku i trudnym usposobieniu. W głowie pozostanie też Frances McDormand, bo ulubiona aktorka braci Coen (i żona Joela) tworzy jedną z najciekawszych kreacji w swojej wieloletniej karierze aktorskiej. Partneruje jej znakomity Richard Jenkins, który wciela się w postać Henry’ego – męża tytułowej bohaterki. Henry prowadzi lokalną aptekę. Jest ciepłym i przyjemnym facetem, którego męczy nieustanna oziębłość małżonki. Nic też dziwnego, że zaprzyjaźnia się ze swoją nową asystentką, radosną  Denise (cudowna Zoe Kazan). Przedziwna relacja, która rodzi się między współpracownikami – z racji różnicy wieku – bardziej przypomina więź łączącą ojca i córkę, choć czasami niebezpiecznie skręca w stronę erotycznej fantazji Henry’ego. Oczywiście wszystko to dzieje się za przyzwoleniem Olive, która zaprosi dziewczynę na rodzinną kolacje, ale też nie omieszka uszczypliwie zażartować z nowej przyjaciółki męża w obecności ich nastoletniego syna.

Oto cała Olive – może nawet bardziej wredna na ekranie niż w książce Okruchy codzienności Elizabeth Strout – na podstawie której powstał serial HBO.

Jasmine (Cate Blanchett), a w zasadzie Janette (imię zmieniła, bo nie pasowało do wielkomiejskiego świata) poznajemy, gdy wyjeżdża z Nowego Jorku do San Francisco, by zamieszkać z dawno niewidzianą siostrą, Ginger. Szykowana kobieta w samolocie opowiada współtowarzyszce podróży historię swojego małżeństwa z Halem (Alec Baldwin) i wystawnym życiu płynącym w rytmie ich wspólnej piosenki Blue Moon. Wszystko wskazuje na to, że kobieta leci do siostry w odwiedziny. Rzeczywistość jest jednak inna, a Jasmine niezwykle trudno się z nią pogodzić. Po tym jak mąż został skazany za przekręty finansowe, straciła wszystko, rodzinę, kosztowności i pozycję społeczną. Z bólem serca, xanaxem i zamiłowaniem do Marini wprowadza się do siostry, by rozpocząć nowe życie. Ale zamiast okazać Ginger (Sally Hawkings) odrobinę wdzięczności za pomoc w trudnym życiowym momencie, okazuje tylko pogardę. Co więcej, Jasmine dąży do zmiany stylu życia siostry na lepsze, oczywiście według własnych standardów. Ginger jest przeciwieństwem siostry na wszystkich poziomach – od mało wyszukanego gustu modowego, przez podejście do miłości i mężczyzn, aż do radzenia sobie z rzeczywistością.

Ma mroczne tajemnice, dziwną moralność i fotograficzną pamięć. Jej dziewczęce ciało pokrywają tatuaże, na twarzy piercing, w torebce młotek. Nie potrafi kochać, nie potrafi się przyjaźnić, za to potrafi nienawidzić i walczyć o swoje. Bezpruderyjna, seksowna, zbuntowana – Lisabeth Salander – postać stworzoną przez szwedzkiego pisarza, Stiega Larssona, w filmie Davida Finchera, Dziewczyna z tatuażem, zagrana przez Rooney Marę.

Lisbeth Salander jako wybitna hakerka, pomaga oskarżonemu o zniesławienie dziennikarzowi Mikaelowi Blomkvistowi (Daniel Craig) rozwikłać zagadkę morderstwa. Połączona przez los, niezwykła para mozolnie odkrywa starannie skrywaną, trwającą dziesięciolecia historię mordów i wykorzystywania seksualnego i jej związek z rozwojem przemysłowego imperium Vangerów.

Rodzinne rozgrywki w filmie Johna Wellsa nie różnią się zbytnio od zawodów zapaśniczych. Okrągłą matę zastąpił niewielki dom położony w spalonym słońcem hrabstwie Osage, a czerwony lub niebieski trykot po kolei przywdziewają członkowie klanu Westonów. Po stoczonej walce płaczą i liżą rany. Wszyscy poza Vi (Meryl Streep), która stoi z podniesioną głową, z ustami wykrzywionymi w ironiczny uśmiech. Poprawi perukę, łyknie pigułkę i znów rzuci się do ataku. Tytuł mistrzowski należy do niej.

Klimat filmu jest równie duszny i nieznośny, co temperatura w Osage, niewielkiej mieścinie w Oklahomie. Co za idiota popatrzył kiedyś na tę płaską, gorącą pustkę, wetknął tu amerykańską flagę i wytłukł z tego powodu Indian? – pyta jedna z bohaterek. Ale temperatura powietrza to błahostka w porównaniu z temperaturą panującą w domu Westonów. Ta często osiąga poziom wrzenia, zwłaszcza po tym, jak patriarcha klanu, Beverly (Sam Shepard) walkowerem oddaje przywództwo swojej małżonce, uzależnionej od leków furiatce, Violet. Pogrzeb głowy rodziny, zamiast zbliżyć Westonów do siebie, staje się areną rozgrywek między Vi a jej trzema córkami oraz pozostałymi krewnymi.

Carolyn (znakomita, nominowana za tę rolę do Oskara, Annette Bening) jest perfekcjonistką. W jej poukładanym życiu liczą się dla niej dwie rzeczy: kariera i pieniądze. Gdy ta pierwsza nie idzie zgodnie z planem, zawsze można wskoczyć do łóżka zdolnego kolegi z pracy. Co prawda na palcu błyszczy obrączka, ale z męża Lestera (Kevin Spacey) pożytku nie ma. Przydaje się co najwyżej na firmowym bankiecie, by wzbudzić zazdrość kochanka (oby tylko za dużo nie paplał!). Ambitne plany „pożal się Boże bizneswoman” przysłaniają jej realny świat i oddalają od najbliższych. Zresztą w rodzinie Burnhamów każdy zajęty jest wyłącznie sobą. Lester spędza czas na użalaniu się nad sobą, a córka Jenny (Thora Birch) zainteresowała się sąsiadem z naprzeciwka i wieczorem odgrywa dla niego osobliwe peep show.

Annette Benning żongluje emocjami jak prawdziwy cyrkowiec. Jest obojętna i namiętna na zmianę. Opanowana i histeryczna – jakby ktoś włączał co chwilę inny guzik. Bawi, wkurza, budzi politowanie.

Filmowa historia opowiedziana jest z perspektywy nastoletniej Kat (Shailene Woodley), która w domowym ognisku nigdy nikt nie zaznała ciepła ani miłości. Wieje chłodem, jak w snach, które nawiedzają dziewczynę, po tym jak niespodziewanie znika jej matka. Broke, głowa rodziny (Christopher Meloni) wydaje się być przygaszony utratą żony, chociaż doskonale wie, że ta nigdy go nie kochała.

Rodzinę Connerów dręczy ich własna seksualność. Eva – w przeciwieństwie do koleżanek Broka z pracy –  nie dostrzega w swoim mężu mężczyzny. Jest zimna i wyrachowana, przestała nawet ukrywać jak bardzo gardzi swoim mężem. Pragnie miłości i męskiej adoracji, dlatego bezczelnie flirtuje z przystojnym chłopakiem córki. Najwyraźniej nie może pogodzić się z utraconą młodością i całą frustrację przerzuca na Kat. Dziewczyna z kolei szuka wrażeń, które dostarcza jej romans z 40-letnim detektywem prowadzącym sprawę jej matki. Okazuje się nawet, że pierdołowaty Broke ma swoją słodką tajemnicę.