Mistrz Yves Saint Laurent chyba nie doczeka się filmowej biografii z prawdziwego zdarzenia. A podejścia były aż trzy. W 2010 roku powstał film dokumentalny Szalona miłość – Yves Saint-Laurent w reżyserii Pierre’a Thorettona. Dokument z szaleństwem nie miał nic wspólnego, był długim i nudnym monologiem Pierre’a Bergé, któremu pozwolono się wygadać przed kamerami po bolesnej utracie partnera. Cztery lata później aż dwóch francuskich reżyserów zabrało się za ponowne odkurzanie pomnika legendy mody. Z tym, że Jalil Lespert zrobił to „po bożemu”, otrzymując błogosławieństwo Bergé’a. Nic też dziwnego, że jego Yves Saint Laurent był powierzchowny i do bólu poprawny (pisałyśmy o filmie tutaj). Ze smyczy byłego partnera projektanta zerwał się za to Bertrand Bonello, ale w Saint Laurent reżyser tak bardzo zachłysnął się barwnym życiem artystycznej bohemy, że twórczość projektanta zamknął w zaledwie kilku kadrach.

Bonello na siłę stara się zerwać z klasyczną biografią, co nie do końca się sprawdza. Skacze po życiorysie Laurenta jak mu się podoba. Dwa lata do przodu, potem dwadzieścia w tył. Gdyby nie informacja wyświetlana na ekranie, widz dawno by się w tym wszystkim pogubił. Reżyser nie prowadzi płynnie fabuły, raczej skleja poszczególne sceny z życia projektanta. Nie koncentruje się na jego życiu zawodowym, a chętniej pokazuje to, o czym z Wikipedii się nie dowiemy. Włóczymy się z głównym bohaterem po ciemnych zakamarkach Paryża, zaglądamy do zatłoczonych klubów, gdzie dudni muzyka disco z lat siedemdziesiątych, dziewczyny noszą kolorowe sukienki z głębokim dekoltem. Uczestniczymy w gejowskich schadzkach i dziwacznych imprezach. Mistrz się nie krępuje. Na naszych oczach pije, łyka tabletki, ćpa i uprawia seks.