Życie jest jak hotel – jeśli ci się w nim coś nie podoba, po prostu zmień pokój – twierdzi bohaterka szwedzko – duńskiego filmu Hotel. Nic też dziwnego, że gdy tylko niebo wali się jej na głowę, wraz z paczką kilku osobliwych ludzi ukrywa się w hotelach. Tylko czy można uciekać w nieskończoność? Przyjdzie w końcu taki moment, kiedy będzie trzeba się zmierzyć ze swoim życiem.
Erika (Alicia Vikander) ma dobra pracę, przyjaciół, kochającego partnera i właśnie spodziewa się dziecka. Jest doskonale przygotowana na jego narodziny: przygotowała pokój, kupiła łóżeczko i zabawki. Zaplanowała szczęśliwe macierzyństwo. Los jednak bywa nieprzewidywalny. Chłopiec przychodzi na świat za wcześnie, ma poważnie uszkodzony mózg, a aparatura podtrzymuje go przy życiu. Matkę dopada głęboka depresja poprodowa, z której próbuje się wyleczyć uczęszczając na spotkania grupy wsparcia. Tam poznaje ludzi równie mocno doświadczonych przez los: Rikarda (David Dencik) mającego obsesję na punkcie tortur i własnej matki, zakompleksioną Ann-Sofię (Mira Eklund), samotną Pernillę (Anna Bjelkerud) oraz milczącego Petera (Henrik Norlén). Grupa dziwaków postanawia uciec od rozczarowującej rzeczywistości. Przenoszą się z hotelu do hotelu, wspólnie stawiając czoła własnym lękom.
Choć wiele w nim zabawnych, wręcz absurdalnych scen, Hotel, tak naprawdę niesie ze sobą smutną refleksję na temat radzenia sobie z życiowymi problemami i przezwyciężania własnych słabości. W tej tonacji doskonale odnajdują się odtwórcy głównych ról. Na uwagę zasługują przede wszystkim: młodziutka Alicia Vikander oraz Anna Bjelkerud, którym udało się stworzyć niezwykle przejmujące kobiece portrety oraz David Dencik, którego postać najbardziej balansuje między komizmem a tragizmem. Pomimo naiwności i przewidywalności niektórych scen, film Lisy Langseth, ogląda się naprawdę dobrze. Spora w tym zasługa świetnej ścieżki dźwiękowej (tylko w szwedzkich produkcjach można jeszcze usłyszeć It must have been love, grupy Roxette).
KULTURALNIE PO GODZINACH 