Chyba nie tak to sobie Jan Jakub Kolski wyobrażał. Dwa lata temu jego najnowsze filmowe dziecko, Zabić bobra, entuzjastycznie przyjęto podczas festiwalu filmowego w Karlowych Warach, a Erykowi Lubosowi – odtwórcy głównej roli – przypadła nagroda dla najlepszego aktora. Sukces w Czechach odbił się echem również za oceanem. Przychylna recenzja pojawiła się chociażby w The Hollywood Reporter, a sam Martin Scorsese poprosił polskiego reżysera o kopię filmu. Jednak entuzjazmu zagranicznego środowiska filmowego nie podzielają krytycy w kraju. Trudno bronić filmu, który razi marnymi dialogami (Co ty, kurwa, robisz? Wchodzisz mi do życia, jak do kibla – jakbyś się chciała załatwić. A ja jestem skomplikowanym człowiekiem), wygłaszanymi niemal z teatralną manierą. Automatycznie nasuwa się myśl, że tłumaczenia filmu Kolskiego były na tyle dobre, że udało im się zgubić tandetny wydźwięk filmowych rozmów. A może jesteśmy bardziej surowi w ocenie? Może przywiązanie do magicznego realizmu, który reżyser serwował nam od lat, jest tak silne, że nie jesteśmy w stanie strawić „nowego”, dosadnego Kolskiego?
Paradoksalnie to, co mogło być powodem klęski tego filmu – jest jedną z jego największych zalet. Wiadomo, że obraz Zabić bobra powstawał w bólach. Bez dotacji PISF-u trudno było bowiem wyprodukować film w profesjonalnych warunkach, a filmowcy musieli chwytać się półśrodków (na przykład używali zwykłych kamer Canon). Nie przeszkodziło to jednak, by Michał Pakulski zdobył nagrodę za zdjęcia na festiwalu Camerimage. Surowe, często kręcone „z ręki”, kadry idealnie sprawdziły się w mrocznej fabule zaproponowanej przez reżysera.
W Zabić bobra Kolski zawodzi przede wszystkim jako scenarzysta, mniej jako reżyser. Słabym scenariuszem zmarnował całkiem dobry materiał na film (zwłaszcza, że stres bojowy jest w polskiej kinematografii zupełnie nieobecny, ba! nawet w światowym kinie jeszcze mało popularny). Niestety poszedł na skróty. Znacznie uprościł problem, nie zgłębił należycie psychiki swojego bohatera, Eryka. Zamiast wachlarza uczuć i słabości, zaserwował widzom jedynie strzępki informacji, umiejscowione pomiędzy jawą a snem, zaszyte w koszmarach nocnych, w podświadomości. Zamiast kompletnego obrazu chorej osoby, musimy zadowolić się zaledwie szkicem. Ten niestety niewiele ma wspólnego z ludzkim cierpieniem i walką z demonami przeszłości, raczej skłania nas do myślenia o Eryku jako o szaleńcu, co zresztą potwierdza scena, w której główny bohater tańczy nad grobem swojej ofiary.
Ciąg dalszy recenzji na stronie o.pl. Zapraszam!
KULTURALNIE PO GODZINACH 