Siekiera… rozpoczyna się dość przewrotnie, bo reżyser zestawia bogoojczyźnianą ckliwość z punkowym gniewem. Cienie muzyków spacerują po białym ekranie, by za chwilę zastygnąć na dźwięk śpiewanej a capella patriotycznej piosenki Ojczyzno ma we krwi skąpana. Przez utwór łobuzersko przebija się zdanie Tu nie będzie rewolucji z utworu zespołu 1984, którego nazwa inspirowana jest powieścią George’a Orwella. Czuj ostrzegał, że nie będzie miło. Bo w muzyce punkowej można przejrzeć się jak w lustrze, to ona gromadzi całą naszą nienawiść i frustracje, taniec zaś – nieważne, czy pogo, kujawiak, „pijany dworcowy”, goniony przez ZOMO, czy bity przez kiboli – ma przynieść oczyszczenie. Piosenki z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych takich zespołów, jak: Siekiera, Dezerter, WC, Sedes, Rdza, Honor, Kult, Variete, Akurat, sprawnie układają się w monolog pokolenia walczącego. Bo naród polski ciągle o coś walczy, jak nie przeciwko wspólnemu wrogowi, to przeciwko sobie. Ale reżyser niekiedy odchodzi od stricte punkowego repertuaru, wzbogaca spektakl o żydowski motyw: Srulek Adama Astona, prześmiewczy utwór Kazimierza Grześkowiaka Żydo – Komuno – Jezuito – Masoneria czy karykaturalne wykonanie piosenki Pedały kapeli Rdza.