Fragmenty scenariusza inspirowane były książką Marka Twaina Dzienniki Adama i Ewy. Protagoniści o biblijnych imionach to outsiderzy, członkowie bohemy, którzy zatracają się słuchając ukochanej muzyki lub czytając książki. Ich uczucie jest na tyle silne, że przetrwało próbę czasu  – i to nie byle jaką – są ze sobą kilka stuleci. Bo tak się składa, że bohaterowie są wampirami. Ale bycie Jarmuschowym krwiopijcą wcale nie oznacza wbijanie zębów w szyję ofiary, bo Adam i Eve zdobywają zapasy czerwonej cieczy (zero minus) w cywilizowany sposób. Ona (Tilda Swinton) kocha kontakt z naturą (zna łacińskie nazwy wszystkich roślin), on (Tom Hiddleston) zbiera zabytkowe instrumenty i tworzy żałobną muzykę (ponoć jeden utwór podarował Schubertowi). Na co dzień nie mieszkają razem, ona woli atmosferę w Tangerze, on mroczny klimat Detroit. Wizyta Eve w amerykańskim mieście zbiega się w czasie z przyjazdem jej siostry, ekscentrycznej Ave (Mia Wasikowski), która jak zwykle przywozi kłopoty.Tylko kochankowie przeżyją to estetycznie wysublimowana produkcja. Tu wszystko doskonale się komponuje – muzyka, zdjęcia, gra aktorska. Jarmusch lubi pracować ze Swinton, która wcześniej grała u niego w  Broken Flowers i The Limits of Control. Po raz pierwszy angażuje Toma Hiddlestona, kojarzonego głównie z brytyjskich produkcji i roli Lokiego w filmie Thor. Wampir-artysta o depresyjnym usposobieniu à la Hiddleston uwiódł mnie całkowicie. Wyraziście wypadła również Mia Wasikowski, której kibicuje od czasu Stokera oraz Anton Yelchin, który wcielił się w rolę Iana, jedynego zombie, z którym Adam utrzymuje kontakt. W epizodach doskonale sprawdzili się John Hurt jako literacko uzdolniony wampir oraz Jeffrey Wright jako dostawca orzeźwiającej zero minus.

Gdyby wszystkie filmy o wampirach przypominały najnowszy film Jarmuscha Tylko kochankowie przeżyją, nie oglądałabym nic innego. I gdyby jeszcze wszyscy wielbiciele czerwonego płynu mieli urok Toma Hiddlestona…