Stany Zjednoczone, rok 1965. Rok, w którym w USA głośno było o wojnie w Wietnamie, a także o licznych protestach przeciwko niej, rok The Beatles I Rolling Stone. Piosenki obu zespołów,  Yesterday i (I Can’t Get No) Satisfaction powędrowały na pierwsze miejsca list przebojów. Rok, w którym diva operowa Maria Callas po raz ostatni zaśpiewała na scenie, a było to w operze Tosca w Royal Opera House, a Yves Saint Laurent’a zapoczątkował modę na kolorowe geometryczne wzory na kobiecych sukienkach. I wreszcie, 1965 to także rok, w którym dwójka dwunastoletnich dzieciaków postanawia czmychnąć z domu, o czym opowiada nam w swoim najnowszym filmie Kochankowie z Księżyca, dwukrotnie nominowany do Oskara, Wes Anderson, twórca sukcesu Genialny Klan, czy Fantastycznego Pana Lisa.

Twórczość Andersona ma kilka charakterystycznych cech (nostalgia, muzyka z lat 60-tych i angażowanie Billa Murraya), których reżyser nie zawahał się użyć także w przypadku Kochanków z Księżyca. Jednak tym razem, w przeciwieństwie do swoich poprzednich obrazów postanowił umieścić swoją opowieść w konkretnym miejscu i czasie. I tak, Anderson przenosi nas w lato 1965 na niewielką wyspę o nazwie New Penanze, gdzieś na wybrzeżach Nowej Anglii. Poznajemy tam dwójkę bohaterów. Suzy Bishop (Kara Hayward) to dwunastolatka , która uwielbia czytać książki, jak mówi zawierające magiczną moc. Uwielbia też swojego kota i muzykę, czemu daje wyraz zabierając przenośny gramofon brata i ładując zwierzątko do walizki podczas ucieczki (nie wspominając już o stosie książek). Sama Shakusky’ego (Jared Gilman) poznała rok wcześniej podczas wystawiania opery Noe i Potop, w którym odgrywała rolę Kruka (sam Wes Anderson  jako dziecko występował w tej operze, ale w roli  Wydry). Od tej pory młodzi korespondują ze sobą. I właśnie tę korespondencyjną drogą umawiają się gdzie i kiedy uciekną, Suzy z domu, a Sam z obozu letniego dla skautów. Swoją ucieczką para powoduje, że spokojna dotąd wyspa przeistacza się w jedno wielkie biuro śledcze poszukujące młodych zbiegów. Bo dzieciaków szukają i rozwścieczeni rodzice Suzy (Bill Murrey i Frances McDormand) i nieco dupowaty harcmistrz Ward (Edward Norton). Do poszukiwań włączają się lokalne władze, policja, którą  reprezentuje nieustraszony i dobroduszny Kapitan Sharp (Bruce Willis), a nawet bezwzględna Opieka Społeczna (Tilda Swilton). Pomaga także cały zastęp harcerzy, którzy z różnych mniej lub bardziej (z naciskiem na mniej) życzliwych pobudek chcą pomóc w odnalezieniu swojego obozowego kolegi.

 

Kochankowie z Księżyca, a raczej Królestwo Wschodzącego Słońca , jak wymyślił sobie to reżyser, to piękna, nieco infantylna opowieść o przyjaźni i pierwszym zauroczeniu. Nie jest to zwyczajna, banalna historia o młodych zakochanych, którzy poprzez ucieczkę chcą udowodnić światu jak bardzo są dorośli. To raczej opowieść o marzeniach i radzeniu sobie z codziennymi, trudnymi dla nastolatków sprawami (rodzice Suzy szczerze się nienawidzą, a Sam po śmierci rodziców, trafia do rodziny zastępczej, która jak się potem okazuje niewiele się o niego troszczy).

Ta opowieść pełna jest magii, nostalgii. Ale nie bez powodu Wes Anderson nazywany jest mistrzem komedii. Od razu zaznaczę, że nie są to jednak komedie, od których brzuch boli. Reżyser w Kochankach…dawkuje nam ten humor w niewielkich porcjach, ale wyważonych wręcz z aptekarską dokładnością.  Dzięki czemu film nie jest ani przez chwilę nudny ani sentymentalny. Dodatkowo pokazany w jaskrawych, mało realnych, ciepłych barwach skutecznie przenosi nas pięćdziesiąt lat wstecz. Co więcej, reżyser skrupulatnie zadbał o oprawę muzyczną. Brawa za wspaniały wybór muzyki, na wyróżnienie zasługuje zwłaszcza Le Temps de L’Amour Francoise Hardy, który jest motywem przewodnim Kochanków…

 Anderson, reżyser uwielbiany przez Europę, od lat stoi w opozycji do Hollywood. Jego filmy, które nigdy nie są komercyjnymi hitami, znajdują jednak swojego odbiorcę w postaci wprawionego i wybrednego widza. Mimo niechęci reżysera do hollywoodzkich produkcji, Anderson jednak bardzo często angażuje do swoich projektów aktorów o najbardziej gorących nazwiskach w branży. Tak stało się i tym razem. Pomijając, ukochanego przeze mnie Billa Murreya, który notorycznie występuje w filmach Amerykanina i który jak zawsze wywiązał się ze swego zadania znakomicie, do Kochanków… zaangażowano także Bruce Willisa, raczej kojarzonego z kinem typowo komercyjnym. Aktor z tak ogromnym stażem nie mógł tu jednak zawieść. Jego postać Kapitana Sharpa jest jedną z lepiej odegranych. Widz utożsamia się z Sharpem i aż żal mu się robi, że ten dobry człowiek nie ma szczęścia w miłości. Podobnie zawodu nie sprawił inny popularny aktor, Edward Norton. Jako ciamajdowaty harcmistrz Ward jest znakomity w swojej roi. Zarówno dla Willisa, jak i Nortona role w Kochankach z Księżyca były znacząco odmienne od tych, do których w ich przypadku przywykliśmy (chociaż wiadomo, że Willis już na zawsze będzie nam się kojarzył z Johnem McClane ze Szklanej Pułapki, a Norton z fantastyczną postacią w Fight Club). Inni aktorzy też niewątpliwie mieli swój udział w sukcesie filmu (bezwzględna Tilda Swilton, rozdarta wewnętrznie Frances McDormand czy zabawny Jason Swartzman). Pochwały należą się również odtwórcom głównych ról dziecięcych. Warto zaznaczyć, że zarówno dla Gilmana, jak Hayward były to filmowe debiuty.

Anderson zrobił kawał dobrej roboty. Nie tylko skutecznie przenosi nas w stylistykę lat sześćdziesiątych, ale także uwodzi prostą, zabawną historią. Aż każdy ma się ochotę cofnąć w czasie i znowu mieć naście lat na obozie letnim w…. (tu już każdy wpisze sobie właściwą miejscowość).

________________________

tekst: Agnieszka

Kochankowie z Księżyca (Moonrise Kingdom)
Reżyseria: Wes Anderson
Obsada: Bill Murrey, Bruce Willis, Edward Norton, Frances McDormand, Tilda Swilton, Jared Gilian, Kara Hayward
USA, 2012

Kara Hayward, odtwórczyni dwunastoletniej Suzy, to mały geniusz, od 9 roku życia jest członkiem Mensa.