Powiedzieli „kocham cię”, ale każde z nich zapamiętało to inaczej

Stało się! Jessica Chastain i James McAvoy jako Eleanor i Conor w Zniknięciu Eleanory Rigby: oni właśnie zdetronizowali moją ulubioną ekranową parę: Ryana Goslinga i Michelle Williams z Blue Valentine, Dereka Cianfrance’a. I udało im się to już w pierwszej scenie! Młodzi Eleanor i Conor nie płacąc rachunku wybiegają z restauracji do pobliskiego parku. Ukryci pod złotą zasłoną świetlików, tarzając się w trawie wyznają sobie miłość. Mam tylko jedno serce. Miej litość nade mną – mówi chłopak do rudowłosej dziewczyny, nie wiedząc jeszcze, że słowa okażą się prorocze. Jest w tej parze coś magicznego, że aż trudno nie ulec jej urokowi. Duża w tym zasługa aktorów. Bo jak tu nie kochać Chastain o pięknym uśmiechu i McAvoy’a o ciepłym głosie i aparycji pluszowego misia. Najważniejsze i jednocześnie dość zaskakujące jest to, że ich historia, choć tematycznie dość zbliżona do tej z Blue Valentine, niesie za sobą jednak nieco większą dawkę optymizmu.

Po krótkim prologu zawierającym wspomnianą, zabawną scenę ucieczki z restauracji fabuła gwałtownie zmienia się w dramat. Oto kilka lat starsza Eleanor zrzuca się z mostu. Cudem uratowana, po krótkim pobycie w szpitalu ucieka od męża Conora do swoich rodziców. Niewiele mówi o całym zajściu. Widz o motywie próby samobójczej dowie się znacznie później.

Jest takie popularne angielskie przysłowie there are two sides to every story. Co za tym idzie, każda historia miłosna ma dwóch uczestników i dwie perspektywy. Reżyser – Ned Benson postanowił ten fakt wykorzystać i nakręcił dwie wersje swojego filmu – z punktu widzenia mężczyzny (Zniknięcie Eleanory Rigby: On) i z punktu widzenia kobiety (Zniknięcie Eleanory Rigby: Ona). Trzecią wersję – Oni, stanowiącą połączenie poprzedników, można uznać za chwyt czysto komercyjny. Powstała na potrzeby znanej wytwórni, by zaspokoić niesłabnący popyt na romantyczne dramaty. Jednak nie ma powodu, by ten pomysł krytykować. Założenie wydaje się być słuszne – nie każdy zechce spędzić w kinie czas oglądając różne wersje tej samej historii. Na plus przemawia również fakt, że reżyser nie narzuca porządku oglądania – to widz decyduje, którą wersję chce poznać jako pierwszą.

Krytycy nie byliby jednak sobą, gdyby nie dorzucili swoich pięciu groszy. Zarzucają połączonej wersji, że w porównaniu do wersji On czy Ona straciła swój czar, nie niesie za sobą wystarczającego ciężaru emocjonalnego, a widzowi odebrano możliwości poznania bohaterów od podszewki. Po obejrzeniu zaledwie jednej części trudno mi odnieść się do tego zarzutu. Wątpię, aby polscy dystrybutorzy pozwolili mi kiedykolwiek zweryfikować te opinie.

Mogłoby się wydawać, że Ned Benson porwał się z przysłowiową motyką na słońce. Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że ten nowatorski pomysł zrealizował ktoś zupełnie zielony w dziedzinie reżyserii? Nic bardziej mylnego. Co prawda, prezentowanie historii z różnych perspektyw pojawiało się już wcześniej w kinematografii, ale pierwszy raz zdecydowano się na umieszczenie go w oddzielnych filmach. Podobno niemałą zasługę miała w tym sama Jessica Chastain. To za jej sprawą powstał scenariusz do wersji Ona. Po sukcesie 10 -letniego projektu Richarda Linklatera nikogo nie dziwi długodystansowość innowacyjnych projektów. Benson przyznaje, że nad swoimi filmami pracował niewiele krócej niż Linklater nad Boyhoodem (w sumie osiem lat). W międzyczasie scenariusz ewaluował, zmieniała się obsada (Chastain była brana pod uwagę niemalże od samego początku, pomysł zaangażowania McAvoy’a pojawił w momencie, gdy inny aktor odmówił). Plotki mówią, że to Eva Green miała grać tytułową Eleanor, a jej męża – Joel Edgerton. I cieszę się, że ten scenariusz obsadowy nie wypalił. O ile Green i Edgerton zapewne świetnie wypadliby w rolach rozpadającego się małżeństwa, o tyle trudniej byłoby uchwycić ich jako młodą, zakochaną parę. A zarówno Chastain, jak i McAvoy w licznych retrospekcjach wypadają niezwykle wiarygodnie. I nie wymagało to zbytniego zachodu –  delikatna zmiana uczesania i garderoby na bardziej młodzieżową w zupełności wystarczyły.