Mastermind to popularna gra planszowa wymagającą  wysiłku umysłowego i logicznego myślenia, a polegającą na odgadnięciu kodu przez jednego z dwóch uczestników. Taką właśnie grę w jednej z pierwszych scen Zaginionej dziewczyny Nick daje w prezencie swojej siostrze. Czyżby reżyser puszczał do nas oko? Bowiem już za moment będziemy musieli zmierzyć się z nie lada łamigłówką wymyśloną przez autorkę amerykańskich bestsellerów, Gillian Flynn. Cieszę się, że nie poznałam wcześniej literackiego pierwowzoru, dawno nie miałam w kinie takiej frajdy z rozwiązywania zagadki wraz z bohaterami filmu…

David Fincher, co udowodnił już wielokrotnie ma nosa nie tylko chwytliwych scenariuszy, ale także aktorów. Gdy po raz pierwszy mówiło się o Zaginionej dziewczynie wszyscy pukali się w czoło i wytykali reżyserowi zaangażowanie drewnianego Afflecka do głównej roli. Reżyser zwyczajnie przekuwa wyśmiewaną przez wielu cechę aktora w zaletę, znajdując mu rolę szytą na miarę. Fincher najwyraźniej bezbłędnie ocenił, że nikt inny jak „nijaki” zazwyczaj Ben Affleck idealnie nadaje się do roli Nicka o nerwowym uśmiechu, który nie zawsze wie jak się zachować. Idealnie skrojona okazała się także rola dla Rosamund Pike. Twarz Brytyjki, choć od lat grywa w głośnych produkcjach (Duma i uprzedzenie, Była sobie dziewczyna) nie była do tej pory wystarczająco rozpoznawalna (nawet mimo tego, że przeszło dwanaście lat temu wcieliła się w rolę dziewczyny Bonda w Śmierć nadejdzie jutro). Pike, aby zagrać rolę Amy Dunne musiała podjąć jednak pewne wyzwania. Nie tylko porzuciła brytyjski akcent na rzecz amerykańskiego, ale na potrzeby filmu na zmianę chudła i tyła (rzeczywiście wahania wagi aktorki nie umykają naszej uwadze). Rezultat? Pike gra rolę swojego życia. Dziś aktorka, która do tej pory na gali oskarowej była tylko raz i to w pożyczonej sukience i kardiganie – już dziś jednak może myśleć nad kreacją od znanego projektanta, bo bez nominacji się nie obędzie. Trzy lata temu Fincher sprawił, że za sprawą Dziewczyny z tatuażem świat usłyszał o niejakiej Rooney Mara (która jednak w porównaniu do Pike przeszła zdecydowanie cięższy boot camp), tak samo, jestem przekonana, że w tym roku wszyscy będą mówić o utalentowanej Brytyjce.

O ile poprzedni film, adaptację szwedzkiej książki Stiega Larssona, reżyser niemal całkowicie pozbawił wymiaru społecznego, koncentrując się niemal wyłącznie na kryminalnej stronie historii, o tyle w Zaginionej dziewczynie odnośników do społecznych zachowań jest znacznie więcej. Co automatycznie czyni go obrazem głębszym i mocniej zapadającym w pamięć.

Zaginiona dziewczyna to doskonałe studium małżeństwa. I choć nie wiem na ile Fincher małżeńskie problemy zapożyczył z literackiego pierwowzoru, a na ile jest to wynik reżyserskich obserwacji. Nie ulega jednak wątpliwości, że doskonale uchwycił wszelkie małżeńskie bolączki – wzloty i upadki – począwszy od elektryzującego pierwszego spotkania, kolejnych randek (wspaniała scena „cukrowego” pocałunku), zaręczyn, seksu w bibliotece, poprzez finansowe kłopoty, wzajemnie znudzenie, na zdradach, oszustwach, a nawet przemocy kończąc. Amy i Nick, mimo, że z pozoru stanowią  idealnie dobraną parę, nie ustrzegli swojego związku przed rutyną. Ich małżeństwo to dowód na to, że granie kogoś innego przed drugą osobą na dłuższą metę się nie opłaca. Świetnie wykształcona, pochodząca z dobrze sytuowanej rodziny – Amy postawiła mężowi poprzeczkę bardzo wysoko. Nic dziwnego, że po latach kobieta powie do swojego adoratora z młodzieńczych lat, Desi’ego (Neil Patrick Harris), który zna osiemnastowieczne symfonie i cytuje Prousta po francuska, że Nick co najwyżej ogląda reality show ciurkiem, z jedną ręką w bokserkach.

 Reżyserowi udała się jeszcze jedna rzecz. Doskonałe uchwycił rolę mediów we współczesnym świecie. Choć można twierdzić, że nie było to wcale takie trudne, w końcu scenariusz naszpikowany jest telewizyjnymi wątkami. Od pierwszego dnia zaginięcia żony, głównemu bohaterowi towarzyszy wszędobylska prasa i koczujący pod domem paparazzi, gotowi zrobić choć jedną niespodziewaną fotkę. Tu wystarczy jeden niefortunny uśmiech na konferencji, by opinia publiczna kochającego męża zamieniła w bezwzględnego socjopatę odpowiedzialnego za śmierć młodej żony (podczas, gdy ofiara potrzebowała dokładnie tyle samo czasu, by stać się American sweetheart). W rezultacie widz co chwilę zmienia zdanie na temat głównego bohatera, oceniając go po drobnych gestach i bezmyślnych wypowiedziach. Bowiem w filmie jak w prawdziwym życiu media często mają decydujący głos – choć niekoniecznie słuszny.

David Fincher w swoich produkcjach mocno trzyma się tematów przemocy, okrucieństwa i intryg. W Zaginionej dziewczynie chyba po raz pierwszy miejsca jaskrawej przemocy ustępuje humor. Czarny humor oczywiście. Nieraz uśmiechniemy się podczas seansu. Błyskotliwe dialogi, zabawne wątki czy postaci łagodzą nieco mroczny klimat filmu. Duża tu zasługa świetnego Tylera Perry, który wcielił się w postać Tannera Bolta – adwokata morderców żon. Tanner  twierdzi jest w stanie wygrać każdą sprawę, choć z czasem sprawa Amy Dunn okazuje się najbardziej popapraną w całej jego karierze. Fincher ma poczucie humoru i daje temu wyraz chociażby w scenie, w której adwokat przed występem Nicka w telewizji, rzuca w niego gumowym żelkami za każdym razem, gdy ten spina się i jest sztywny jak drewno.

David Fincher Zaginioną dziewczyną przypomina dlaczego należy do światowej ligi reżyserów. Niczym król Midas zamienia w złoto wszystko to, czego dotknie. Przez 149 minut utrzymuje uwagę widza, nie pozwalając mu się nudzić ani sekundy, zatrudnia nielubianego aktora i każe go pokochać, a nieznaną aktorkę w jeden dzień czyni rozpoznawalną na całym świecie. Tylko czy te wszystkie zasługi wystarczą by sięgnąć po oskarowe złoto? Przekonamy się już w lutym.